Όχι άδικα αν αναλογιστεί κανείς ότι στη μεγάλη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής, οι εικόνες έχουν πολλές φορές περισσότερη δύναμη από τις λέξεις.
Ένας παλαιός πολιτικός συντάκτης, από τους παλαιότερους στη χώρα, είχε εύστοχα παρατηρήσει κάποτε ότι «τα φωτογραφικά καρέ της διεθνούς διπλωματίας γράφουν ιστορία, όμως τα χρυσά γράμματα τα προσθέτουν οι στρατηγικές πολιτικές επιλογές». Δεν πρόκειται για κάποια λεκτική υπερβολή, αλλά για μια φράση που ταιριάζει «γάντι» στην προσπάθεια του Έλληνα Πρωθυπουργού να βγει μια φωτογραφία με τον Αμερικανό Πρόεδρο κατά τη Σύνοδο για την ειρήνη στο Σαρμ Ελ Σέιχ της Αιγύπτου. Εκεί ήταν προφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα έπαιξε όλα για όλα προκειμένου να εξασφαλίσει ένα πλάνο με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Όχι άδικα αν αναλογιστεί κανείς ότι στη μεγάλη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής, οι εικόνες έχουν πολλές φορές περισσότερη δύναμη από τις λέξεις. Και στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής για την ειρήνευση στη Γάζα, που πραγματοποιήθηκε στην Αίγυπτο, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται πως αναζήτησε και πέτυχε την εικόνα που ήθελε. Μια θερμή χειραψία με τον Ντόναλντ Τραμπ, μπροστά στις κάμερες και στους φωτογραφικούς φακούς όλου του κόσμου. Είναι αλήθεια ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός συμμετείχε σε μια από τις σημαντικότερες διπλωματικές στιγμές της χρονιάς. Η συμμετοχή του στη Σύνοδο δεν ήταν απλώς μια τυπική διπλωματική παρουσία, αλλά μια σαφής πολιτική δήλωση για τον ρόλο που φιλοδοξεί να έχει η Ελλάδα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Η λέξη σύμβολο και η αγωνία για ανοιχτή γραμμή με τις ΗΠΑ
Ο ίδιος ανήρτησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα βίντεο από τη συμμετοχή του στη Σύνοδο, επιλέγοντας ως λεζάντα μόνο μία λέξη: «Ειρήνη». Μια λέξη-σύμβολο, που όμως συνοδεύτηκε από μια εικόνα με ισχυρότερη πολιτική σημειολογία: τη χειραψία με τον Ντόναλντ Τραμπ. Γιατί, ως γνωστόν, μια εικόνα ισοδυναμεί με 1000 λέξεις. Η επικοινωνιακή διαχείριση της παρουσίας Μητσοτάκη στο Σαρμ Ελ Σέιχ αποτελεί προέκταση της στρατηγικής «γραμμής» που ακολουθεί το Μέγαρο Μαξίμου, με στόχο να διαμορφωθεί στην κοινή γνώμη η άποψη πως η Ελλάδα είναι ένας αξιόπιστος ευρωπαίος εταίρος, με σαφείς θέσεις σε ζητήματα που διχάζουν, όπως για παράδειγμα το παλαιστινιακό. Ιδιαίτερα τώρα που ο αμερικανικός παράγοντας έχει πιο παρεμβατικό ρόλο.
Δρομολογείται συνάντηση με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο
Ενόψει, μάλιστα, της άφιξης της Κίμπερλι Γκιλφόιλ, ως νέας πρέσβειρας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, η κυβέρνηση επιχειρεί να δρομολογήσει μια συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Μάλιστα, κυβερνητικοί παράγοντες πιστεύουν ότι η παρουσία της Γκίλφοιλ αναμένεται να λειτουργήσει καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Πολιτικά, λοιπόν, ο Μητσοτάκης φαίνεται να τα παίζει όλα για όλα – ή, καλύτερα, όλα για ένα καρέ. Γιατί για τον ίδιο ένα καρέ με τον πρόεδρο των ΗΠΑ μπορεί να αποτελέσει «εγγύηση» κύρους στο εξωτερικό αλλά και μέσο «εσωτερικής κατανάλωσης», σε μια περίοδο που η κυβέρνηση αναζητεί θετικά αφηγήματα. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνά ο πρωθυπουργός, ωστόσο, είναι ότι η διεθνής πολιτική δεν είναι τηλεοπτικό πλάνο. Και όσο κι αν μια φωτογραφία μπορεί να «γράψει», τελικά η ιστορία γράφεται με πράξεις. Γιατί στη διπλωματία, οι χειραψίες είναι εύκολες. Η αξιοπιστία, όμως, κερδίζεται δύσκολα και με συνέπεια
