Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, ένας από τους παλαιότερους και πιο εμβληματικούς εκπροσώπους του ελληνικού μπάσκετ, συμμετείχε στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του EOK WebRadio, όπου μίλησε για την ηλεκτρονική αυτοβιογραφία του στο YouTube, με τίτλο «74 χρόνια χωρίς ανάσα», ξετυλίγοντας το συναρπαστικό του ταξίδι στον عالم του μπάσκετ.
«Ειλικρινά η ιδέα ήρθε απ’ την αυτοβιογραφία που παρουσιάστηκε τους τελευταίους δύο μήνες του Γιάννη Ιωαννίδη και του Παναγιώτη Γιαννάκη. Εγώ είπα να το κάνω ηλεκτρονικά, το οποίο έχει κόστος και χρόνο πάρα πολύ, αλλά απ’ την ώρα που ανέβει στο διηνεκές θα μείνει εκεί και ο καθένας θα μπορεί να διαβάσει κάτι όποτε θέλει.»
«Στο γράψιμο δεν είχα δυσκολία γιατί λόγω και της καθηγητικής μου ιδιότητας γράφω κάθε τόσο άρθρα σε περιοδικά ή οτιδήποτε. Ξεκίνησα από το μηδέν, ζητώντας από φίλους που μπορεί να είχαν και μου έδωσαν, ψάχνοντας στο ίντερνετ και έτσι συνέλεξα το υλικό που προσθέσαμε στα λεγόμενα.»
Για το αν όσο έγραφε ένιωσε κάποιο συναίσθημα νοσταλγίας: «Όταν ξαναδιάβασα τελευταίο κομμάτι, αφού δημοσιεύτηκε, είπα “κοίταξε τι τρέλες έκανες στη ζωή σου”. Εκεί πραγματικά αισθάνθηκα λίγο γλυκά. Όταν είσαι 15-20 χρόνων δεν παίρνεις χαμπάρι τι συμβαίνει γύρω σου, στα 20-30 ψάχνεις τα ρίσκα, να κάνεις καριέρα, “χτίζεσαι”, αλλά αρχίζει η πίεση. Στα 40-60 έχεις εμπειρία, αλλά αρχίζουν τα τηλέφωνα αν έχεις και μια θέση.»
Για το αν σκοπεύει κάποια στιγμή να κάνει παρουσίαση της αυτοβιογραφίας του: «Πριν 1-1.5 μήνα το συζητούσαμε με φίλους που συμμετέχουν και με βοήθησαν, όπως ο Γιώργος Λυσσαρίδης. Θα το βάλουμε στο Facebook, θα στείλουμε και δύο ενημερωτικά e-mails στον Τύπο και θα το παίξουν. Ίδιο πράγμα είναι.»
Για το αν έχει ο ίδιος συνειδητοποιήσει τις στιγμές του ελληνικού μπάσκετ στις οποίες είχε συμμετοχή: «Έχω συνειδητοποιήσει, αλλά η πάγια θέση μου είναι, επειδή όλα έρχονται και παρέρχονται στη ζωή, να κάνω το καθήκον μου και μετά να περιμένω την επόμενη φορά αν έρθει.»
Για το αν μένει από όλη τη μπασκετική του διαδρομή, πέραν από τα μετάλλια, η κοινή αποδοχή που είχε απ’ όλον τον κόσμο: «Είναι μια θετικότητα το να ζεις όπως ζω εγώ, πάρα πολύ συντηρητικά, και όλοι να έχουν καλή εικόνα για εσένα και να το λένε και δημόσια και κατ’ ιδίαν.»
Για το αν του έμεινε κάποια «πικρία»: «Όχι, δε νομίζω. Εκείνο τον καιρό μπορεί κάποια πράγματα να με ενόχλησαν, τώρα όμως έχουν ξεπεραστεί.»
Για την απόφασή του να ξεκινήσει την προπονητική: «Ήταν κάτι που το ήθελα. Έψαχνα να κάνω τον προπονητή γιατί βαριόμουν τις προπονήσεις.»
Για το αν θα δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στο σύγχρονο μπάσκετ: «Καθόλου δε θα δυσκολευόμουν, θα προσαρμοζόμουν.»
Για το αν στο πανεπιστήμιο τον βλέπουν νεότερα παιδιά και εκπλήσσονται μόλις μαθαίνουν ποιος είναι: «Αυτό ακόμα και τώρα μού συμβαίνει, σπανίως βέβαια και σε πολύ μικρότερο βαθμό.»
Για το αν πηγαίνει σε γήπεδα πλέον: «Έχω να πάω από τότε που κοουτσάρισα το τελευταίο μου παιχνίδι, το 1997. Παρακολουθώ μπάσκετ όμως.»
Για το αν ο Νίκος Γκάλης είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που πέρασε ποτέ από τα χέρια του: «Ο μεγαλύτερος παίκτης. Ο Νικ έχει γίνει πανελλήνια φίρμα και θεωρείται ο ακρογωνιαίος λίθος της εξάπλωσης του αθλήματος στη χώρα.»
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
