Με αφορμή την αποψινή πρεμιέρα της «Χρυσής Εποχής», στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ο διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, Κωνσταντίνος Ρήγος, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για «το πιο προσωπικό έργο» που έχει κάνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, αλλά και για τον κατακερματισμένο κόσμο στον οποίο, όπως είπε, ζούμε.
Στο νέο αυτό έργο, ο Ρήγος αναφέρεται ταυτόχρονα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ο τίτλος «Χρυσή Εποχή», όπως είπε, ήρθε ξαφνικά, ωστόσο αποτυπώνει ακριβώς αυτή την τριπλή αναφορά στον χρόνο. «Ευελπιστώ σε μία Χρυσή Εποχή από τη μία, αλλά από την άλλη, το χρησιμοποιώ και ειρωνικά. Αυτό που ζούμε είναι Χρυσή Εποχή; ή θα υπάρξει ποτέ ξανά Χρυσή Εποχή;
Η παράσταση ξεκινά με την άρια «addio del passato», από την όπερα «Τραβιάτα» του Βέρντι, και περνά μέσα από μία δυστοπία, «μάχεται» με το παρελθόν και τους δεινοσαύρους του για να περάσει στο τώρα, στο μέλλον, που αρχίζει τώρα, και στα όνειρα και τον κόσμο των σκιών.
«Βλέπουμε ένα αποδομημένο party», εξηγεί ο Ρήγος, «στο οποίο όλοι έρχονται καλεσμένοι με την καλύτερη των προθέσεων και εκεί αναγκάζονται – από το μεταφυσικό αυτό περιβάλλον να βγάλουν ο καθένας τη στιγμή του, τις ιδιαιτερότητες του, τα πάθη του, τις αισθήσεις τους. Στην πραγματικότητα είναι ένα μανιφέστο για εμένα, τη Τέχνη, τη μουσική, τη κουλτούρα, τον street χορό, τον κλασικό χορό…».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο διευθυντής του μπαλέτου της ΕΛΣ καταθέτει το «Πιστεύω» του. «Πιστεύω σε πολύ αντικρουόμενα πράγματα και πιστεύω ότι όλα έχουν τη δική τους αξία. Ως καλλιτέχνης αντιλαμβάνομαι αυτή την αξία και για αυτό ήθελα αυτό το έργο να πιάσει όλα τα άκρα», τονίζει.
Ο κατακερματισμός αυτός δεν αποτελεί κίνδυνο για το πόσο συμπαγής μπορεί να βγει η παράσταση, καθώς, όπως εξηγεί ο Ρήγος, «ζούμε σε μία τρολ περίοδο», μέσα σε έναν κόσμο που είναι ήδη κατακερματισμένος. «Αλλά θεωρώ ότι ο κόσμος αυτός ο κατακερματισμένος, σε καθενός το μυαλό είναι ολοκληρωμένος. […] Είναι η καθημερινότητά μας. Σε αυτό ζούμε πια. Οπότε αυτό ταυτόχρονα μπορεί να γίνει Τέχνη και να το δούμε και να το διαβάσουμε και να το κατανοήσουμε».
Στο τέλος, μένει η εικόνα ενός trance party. Όλα διαλύονται, όλα αποσυντίθενται. «Πάμε να ρίξουμε ξανά τα πάντα, πάμε να ξαναδιαλύσουμε τον κόσμο για να τον ξαναφτιάξουμε», είναι η παραίνεση που ακούγεται.
Εν τέλει, γιατί χορεύουμε; «Για να θυμόμαστε και για να ξεχνάμε», απαντά. «Θέλουμε να θυμηθούμε όλες τις καλές στιγμές που ζήσαμε και θέλουμε να ξεχάσουμε ό,τι είναι κακό. Νομίζω ότι μέσα από το χορό ενεργοποιείται το σώμα μας και ενεργοποιούνται οι αισθήσεις μας και άρα ενεργοποιούνται και οι σκέψεις μας και η αδρεναλίνη που σου δίνει ο χορός, μας δίνει μία θετική διάθεση και μία θετική σκέψη».
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κωνσταντίνου Ρήγου, στην Αθηνά Καστρινάκη.
ΑΚ: Γιατί Χρυσή Εποχή; Είναι αναφορά στα παλιά, καλά χρόνια ή ελπίδα για αυτά που έρχονται;
ΚΡ: Είναι και τα δύο. Όταν άρχισα να σκέφτομαι αυτό το έργο, το καινούριο που θα ήθελα να κάνω, – το πιο προσωπικό έργο που έχω κάνει στη Λυρική, μετά το «Χορό με τη Σκιά μου»-, έψαχνα έναν τίτλο, ένα θέμα. Προσπάθησα να βρω κάτι το οποίο να περιέχει το παρελθόν και το μέλλον μαζί.
Μού ήρθε ο τίτλος «Χρυσή Εποχή» ξαφνικά, τυχαία. Από τον τίτλο έχτισα μετά όλη την παράσταση. Για εμένα, η Χρυσή Εποχή μπορεί να είναι το παρελθόν, ένα παρελθόν όμως που δε με σκιάζει, δεν το νοσταλγώ. Στην πραγματικότητα θέλω να βλέπω στο μέλλον. Βλέπω το σήμερα και το αύριο. Οπότε, ευελπιστώ σε μία Χρυσή Εποχή από τη μία και από την άλλη, το χρησιμοποιώ και ειρωνικά: αν αυτό που ζούμε θα είναι Χρυσή Εποχή ή αν θα υπάρξει ποτέ ξανά Χρυσή Εποχή.
ΑΚ: Οπότε, εν τέλει, πού στοχεύει η παράσταση;
ΚΡ: Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι βλέπουμε ένα αποδομημένο party, στο οποίο όλοι έρχονται καλεσμένοι με την καλύτερη των προθέσεων και εκεί αναγκάζονται – από το περιβάλλον, τον χώρο που τους έχει καλέσει, να βγάλει ο καθένας τη στιγμή του, τις ιδιαιτερότητες του, τα πάθη του, τις αισθήσεις τους. Στην πραγματικότητα είναι ένα μανιφέστο και για εμένα, για το τι είναι Τέχνη, τι είναι μουσική, τι είναι κουλτούρα, τι είναι street χορός, τι είναι κλασικός χορός…
ΑΚ: Καταθέτετε και το Πιστεύω σας…
ΚΡ: Ναι. Πιστεύω σε πολύ αντικρουόμενα πράγματα, πιστεύω ότι όλα έχουν τη δική τους αξία και αντιλαμβάνομαι την αξία αυτή. Ήθελα αυτό το έργο να αγγίξει τα άκρα. Να υπάρχουν διαφορετικά είδη χορού: νεοκλασικό, hip hop, release και αναφορές σε διαφορετικά είδη μουσικής που δημιουργούν ένα νέο, απρόσμενο ηχητικό κόσμο. Ξεκινάμε από μία άρια και φτάνουμε μέχρι το «Μείνε κοντά μου απόψε» ή το «Απόψε φίλα με», τραγούδια που είναι χαρακτηρισμένα και που τα ακούμε τελείως διαφορετικά, μέσα σε αυτό το περιβάλλον που έχει φτιάξει ο Θοδωρής Ρέγκλης.
ΑΚ: Υπήρχε, ίσως και ο κίνδυνος, ακριβώς λόγω αυτών των αντιθέσεων, του κατακερματισμού, του να βγει μία παράσταση λιγότερο συμπαγής; Πώς ξεπεράστηκε ο κίνδυνος αυτός;
ΚΡ: Νομίζω –επειδή όλα ξεκινούν από την ίδια πηγή, από την ίδια στιγμή και θέλουν να μιλήσουν για το ίδιο πράγμα– ο χώρος, η μουσική και η κίνηση ενώθηκαν σε ένα σύμπαν. Οι χορευτές ερμηνεύουν το ίδιο περιεχόμενο.
Είναι ένας κατακερματισμένος κόσμος, γιατί ο κόσμος που ζούμε είναι κατακερματισμένος, σαν να κάνεις scroll στο κινητό σου, εικόνες έρχονται η μία μετά την άλλη. Είναι όπως η καθημερινότητά μας. Σε αυτό ζούμε πια. Οπότε αυτό μπορεί να γίνει Τέχνη, να το δούμε, να το διαβάσουμε και να το κατανοήσουμε.
ΑΚ: Αγαπημένη σας αντίθεση των μουσικών επιλογών στην παράσταση, ποια είναι;
ΚΡ: Κατ’ αρχήν, οι μουσικές του Θοδωρή έχουν ενώσει όλες αυτές τις αντιθέσεις. Νομίζω το «The sound of silence» των Simon & Garfunkel είναι μία πολύ ισχυρή αντίθεση και ταυτόχρονα μία πολύ ποιητική σύνδεση.
ΑΚ: Στην παράσταση εμφανίζονται αναμνήσεις και… δεινόσαυροι του παρελθόντος…
ΚΡ: Οι δεινόσαυροι είναι ένα κείμενο του Μπουκόφσκι, το οποίο το είχα χρησιμοποιήσει πριν από δέκα χρόνια, στον ‘Ανεμο, μία παράσταση για το Εθνικό. Εκεί το ερμήνευε η ‘Αννα Μάσχα, και ήθελα λόγω του περιεχομένου του να το εντάξω ξανά σε αυτή την παράσταση. Όπως και άλλα κομμάτια από άλλες παραστάσεις, με τρόπο που άλλα αναγνωρίζονται, και άλλα όχι. Όπως ο δεινόσαυρος, είναι ένα είδος που χάθηκε αλλά το νοσταλγούμε, στην παράσταση μας γίνεται ένας αποδιοπομπαίος τράγος.
ΑΚ: Εκτός από τον δεινόσαυρο, ποια άλλη αγαπημένη ανάμνηση επανέρχεται εδώ και που θέλατε πολύ να την ξαναδείτε επί σκηνής;
ΚΡ: Είναι η στιγμή της «σταύρωσης». Ανήκει σε ένα παλιότερο έργο και ήθελα να το ξαναδώ. Είναι λειτουργικό σημείο της παράστασης.
Το έργο ξεκινάει σε ένα διαλυμένο κόσμο. Μετά έρχεται το πάρτυ και όταν διαλύεται και όλα αποσυντίθενται, ψάχνουμε μία νέα θρησκεία. Τότε ακούμε το «Sound of Silence», τότε ο άνθρωπος πονάει. Συνεχίζεται με το δικό μου πιστεύω, που είναι ένα Πιστεύω για τον Άνθρωπο για την δημιουργία μιας «νέας εκκλησίας» με το ζευγάρι των πρωτόπλαστων να έρχεται στην σκηνή, ενώ το γλυπτό του Πέτρου Τουλούδη – σύμβολο ενός πουλιού, με τα πεσμένα του φτερά, μίας καρδιάς, ενός θώρακα ανθρώπου, να αιωρείται από πάνω τους. Κάπου εκεί έρχεται η τελευταία εικόνα με τους φυγάδες του μέλλοντος που έρχονται με σκοπό να διαλύσουν τον κόσμο αυτό και να τον ξαναφτιάξουν.
ΑΚ: Επανέρχεται στην παράσταση πολλές φορές το «some dance to remember, some dance to forget». Τελικά, αυτό το ξέφρενο trance party επί σκηνής είναι για τι από τα δύο; Γιατί χορεύουμε;
ΚΡ: Είναι και για τα δύο. Και για να θυμόμαστε και για να ξεχνάμε.
ΑΚ: Τι θέλουμε να θυμηθούμε, τι θέλουμε να ξεχάσουμε;
ΚΡ: Τα πάντα. Θέλουμε να θυμηθούμε όλες τις καλές στιγμές που ζήσαμε και θέλουμε να ξεχάσουμε ό,τι είναι κακό. Νομίζω ότι μέσα από το χορό ενεργοποιείται το σώμα μας και ενεργοποιούνται οι αισθήσεις μας, άρα ενεργοποιούνται και οι σκέψεις μας. Ενεργοποιείται και η αδρεναλίνη που σου δίνει ο χορός, η οποία μας δίνει μία θετική διάθεση και μία θετική σκέψη.
ΑΚ: Σας ευχαριστώ πολύ.
ΚΡ: Και εγώ σας ευχαριστώ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΠΕ-ΜΠΕ/Εθνική Λυρική Σκηνή /Γ. Αντώνογλου
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
