Η παρουσίαση του προσφυγικού ζητήματος αποκαλύπτει την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας και κυβέρνησης. Με οποιοδήποτε πρόσωπο συνομιλήσει κανείς από τους κατοίκους, εργαζόμενους ή δημοσιογράφους που βρέθηκαν στη Σκάλα Συκαμνιάς της Λέσβου μετά το 2015, όλοι θα περιγράψουν το ίδιο φαινόμενο: τις συχνές περιόδους όπου η θάλασσα έβγαζε πτώματα ανθρώπων που προσπαθούσαν να φτάσουν στις ελληνικές ακτές. Αυτή η κανονικότητα φέρνει στο προσκήνιο την ψυχολογία των μαρτύρων που βίωσαν αυτές τις φρικιαστικές σκηνές. Ενώ κάποιοι τρέμουν στην αναφορά αυτών των εικόνων, άλλοι έχουν εκπαιδεύσει το βλέμμα τους να παραμένει νωθρό, με αποτέλεσμα αυτές οι σκηνές να μετατρέπονται σε κοινότοπα φαινόμενα και να χάνουν την σημασία τους.
Αυτή η απάθεια δεν είναι απλώς προσωπικό φαινόμενο, αλλά μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει επηρεάσει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Η Ελλάδα, που προσπαθεί να επανέλθει από την οικονομική κρίση, φαίνεται να έχει αποδεχθεί ότι οι πρόσφυγες και μετανάστες είναι απλώς μακριά από τη δημόσια συνείδηση. Οι εικόνες της αθλιότητας που σχετίζονται με το προσφυγικό ζήτημα έχουν γίνει εξωτικές και απομακρυσμένες, παραμένοντας ανήμπορες να κλονίσουν την καθημερινότητα των πολιτών.
Η ελληνική κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας αυτή την ψυχική αποστασιοποίηση, έχει προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τις συνθήκες των προσφύγων και μεταναστών προβάλλοντας τις εικόνες τους ως προωθητική στρατηγική. Οι διαφημιστικές καμπάνιες που εκθέτουν τις σκληρές συνθήκες κράτησης αναδεικνύουν τις παλιές αποτυχίες του κράτους στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτή η διαφημιστική στρατηγική επιβεβαιώνει την υποψία πολλών δημοσιογράφων που επισκέφθηκαν τις δομές φιλοξενίας.
Η κατάσταση μέσα στις δομές κράτησης αποτυπώνει την απόλυτη παρακμή και την απανθρωποποίηση. Οι πρόσφυγες και μετανάστες, αποκλεισμένοι σε κλειστούς και ανυπόφορους χώρους, ζουν καθημερινά κάτω από άθλιες συνθήκες, αναμένοντας την τύχη τους. Οι φωτογραφίες και βίντεο που δημοσιεύονται δεν αποτυπώνουν μόνο τον πόνο και την αγωνία, αλλά αποκαλύπτουν και την έλλειψη ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Καθώς η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από την πραγματικότητα των προσφύγων, οι εικόνες του προσφυγικού ζητήματος συνεχίζουν να έχουν σημασία, προτρέποντας σε έναν επαναστατημένο διάλογο για την ανθρωπιστική κρίση που συντελείται στη γειτονιά μας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
