Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας περιορίζεται σε εναλλαγές, ενώ η χώρα έχει ανάγκη για νέα προοπτική και στρατηγικές. Παρακολούθησα τη συζήτηση στη Βουλή, κατά την οποία ο πρωθυπουργός επιχείρησε να πείσει ότι η Ελλάδα έχει γίνει ισχυρότερη επί των ημερών του. Θέλω να είμαι σαφής: εάν διαφωνώ με αυτή την εκτίμηση, δεν είναι επειδή τα τελευταία έξι χρόνια δεν είχαμε πόλεμο με την Τουρκία. Ούτε συμφωνώ με αρκετούς συνήθως απόστρατους στρατηγούς του καναπέ. Ωστόσο, θα ήταν λανθασμένο να υποστηρίξουμε ότι η χώρα σήμερα είναι μια ισχυρή δύναμη ή ότι λαμβάνεται σοβαρά υπόψη.
Αυτό έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και την εικόνα που εκπέμπει. Πώς φαίνεται η ελληνική οικονομία στα μάτια των υπολοίπων; Το θέμα δεν είναι αν η Ελλάδα παρουσιάζει κάποια δημοσιονομική επιτυχία, αλλά αν θεωρείται πράγματι παράδειγμα προς μίμηση. Ναι, η χώρα έχει σχετικά υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ιδιαίτερα υψηλοί. Επιπλέον, η Ελλάδα συνεχίζει να στηρίζεται κυρίως σε τομείς όπως ο τουρισμός και το real estate, οι οποίοι απέχουν από το να είναι βαριά βιομηχανία. Άλλωστε, η αληθινή ισχύς μιας χώρας συνίσταται στην ικανότητά της να παράγει εξελιγμένα εξαρτήματα νέων τεχνολογιών, κάτι που η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει έως τώρα.
Αν και η ελληνική οικονομία φαίνεται να αναπτύσσεται, παραμένει υπερβολικά εξαρτημένη από παραδοσιακούς τομείς, που δεν ανταγωνίζονται άλλες χώρες με ισχυρές βιομηχανίες. Είναι σημαντικό να αναλογιστούμε τι σημαίνει να είναι μια χώρα κόμβος γνώσης και τεχνολογίας. Η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση πρέπει να αποτελεί το κύριο εργαλείο για την προσέλκυση επενδύσεων στην έρευνα και την εκπαίδευση. Ωστόσο, αντί αυτού, βιώνουμε μια συστηματική υποτίμηση της δημόσιας εκπαίδευσης, γεγονός που οδηγεί σε εξωτερική εκροή ταλέντων.
Επιπλέον, τα προβλήματα μιας πολιτικής κρίσης, που επηρεάζουν τη χώρα, δεν μένουν εντός των συνόρων. Αντιθέτως, όλα αυτά τα ζητήματα είναι ορατά και από τους ξένους παρατηρητές, οι οποίοι κρίνουν την κατάσταση της Ελλάδας. Η εξωτερική πολιτική, που ακολουθείται από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαρακτηρίζεται από στενή συμπόρευση με τη Δύση και αποφυγή εντάσεων με την Τουρκία. Αν και η Ελλάδα χρειάζεται συμμάχους, η στρατηγική αυτή δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να εγκαταλείψει την αυτονομία της.
Η Ελλάδα καλείται να επανεξετάσει τη στρατηγική της και να αναλάβει πρωτοβουλίες στην εξωτερική πολιτική. Πρέπει να αναζητήσει συμμάχους και ταυτόχρονα να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, με στόχο την προώθηση ενός νέου οράματος που θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Η Ελλάδα σήμερα, όπως και αν την δει κανείς, δεν αποπνέει δυναμισμό. Αντίθετα, αποπνέει ανησυχία και ανασφάλεια, κάτι που υποδηλώνει ότι η χώρα χρειάζεται μια πιο πολυδιάστατη και προοδευτική εξωτερική πολιτική.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
