Αναλύοντας τις σχέσεις Τραμπ και Μητσοτάκη στο φως της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η συνάντηση μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και δημιούργησε εντυπώσεις, δεν αποδεικνύει απαραίτητα την πρόοδο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Παρά τις προσδοκίες ορισμένων να προβληθεί η συνάντηση ως μία στιγμή που θα φέρει ειρήνη στη Γάζα, η πραγματικότητα αποτυπώνεται στα λιγότερο ενθουσιώδη σχόλια των κυβερνητικών μέσων ενημέρωσης. Η είδηση δεν είναι τόσο η χειραψία τους, όσο η επίγνωση ότι η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις.
Επιπλέον, η επιθυμία του Μητσοτάκη να αποκτήσει μια φωτογραφία με τον Τραμπ αναδεικνύει την ανάγκη του για πολιτική αναγνώριση. Η τρέχουσα σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ελλάδας, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη, φαίνεται να είναι πιο υποτονική από ποτέ. Οι παρελθοντικές θέσεις του Τραμπ και οι αμφιβολίες που εκφράστηκαν από τον Έλληνα Πρωθυπουργό δεν επιτρέπουν την ανάπτυξη μιας στρατηγικής που θα φέρει την Ελλάδα στο προσκήνιο.
Η Ελλάδα, με την ιστορική της σχέση τόσο με τον αραβικό κόσμο όσο και με το Ισραήλ, φαίνεται να κινείται στο περιθώριο των εξελίξεων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι χώρες με παραδοσιακά καλές σχέσεις με το Ισραήλ αναγνώρισαν το κράτος της Παλαιστίνης, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση διατηρούσε τη στήριξή της στο Ισραήλ, με συνέπεια να υπονομεύει την καλή θέληση της διεθνούς κοινότητας.
Αυτή η κατάσταση αποκαλύπτει την απουσία μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής, η οποία είναι αναγκαία για να μπορέσει η Ελλάδα να ανταγωνιστεί σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις. Εν κατακλείδι, είναι προφανές ότι μια επιτυχής εξωτερική πολιτική απαιτεί περισσότερα από μια φωτογραφία με τον Τραμπ.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
