Πώς ορίζεται μια «κορυφή» στη ζωή ενός ανθρώπου; Είναι το αποτέλεσμα ενός επαγγελματικού επιτεύγματος; Είναι ένα έργο υψηλής τεχνικής και κοινωνικής σημασίας; Ή μήπως είναι όλα αυτά μαζί, πλεγμένα στο νήμα μιας ζωής γεμάτης προκλήσεις και θριάμβους; Σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει -όχι θεωρητικά, αλλά βιωματικά- ο πολιτικός μηχανικός και μέλος της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ Μανώλης Βελβασάκης, μέσα από το βιβλίο του, με τίτλο: «Σκαρφαλώνοντας στις Κορυφές του Κόσμου».
Το βιβλίο περιγράφει μια ζωή γεμάτη συμβολισμούς, σκληρή δουλειά και απόλυτη αφοσίωση στις αξίες της οικογένειας, της πίστης και του ελληνισμού της Διασποράς. Οι κορυφές είναι μεταφορικές. Όπως εξηγεί ο ίδιος ο κ. Βεληβασάκης, «δεν σκαρφάλωσα ούτε στο Έβερεστ ούτε στην κορυφή του Ψηλορείτη – οι κορυφές είναι μεταφορικές». Είναι οι σταθμοί μιας πορείας πενήντα και πλέον ετών. Η αφήγηση του βιβλίου ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια στον Καμαριώτη Μαλεβιζίου, ένα μικρό χωριό στις παρυφές του Ψηλορείτη. Από εκεί ξεκινά το όνειρο -«σαν φλόγα και σαν ψίθυρος» όπως το περιγράφει- για να φτάσει «…εκεί που δεν μπορείς», όπως έλεγε ο Καζαντζάκης.
Από τον Ψηλορείτη στις κορυφές του κόσμου
Το πρώτο μεγάλο σταυροδρόμι ήταν η απόφαση να φύγει για σπουδές στην Αμερική. Μια απόφαση που, όπως ομολογεί, του άλλαξε τη ζωή, καθώς του άνοιξε δρόμους και του προσέφερε ευκαιρίες, τις οποίες αξιοποίησε με επιμονή, υπομονή και πίστη στον εαυτό του. Το ταξίδι από την Κρήτη στη Νέα Υόρκη δεν ήταν απλώς γεωγραφικό, αλλά και εσωτερικό.
Ανάμεσα σε αυτά, ξεχωρίζουν κάποιες κορυφές με βαθύ συμβολισμό. Η αποκατάσταση του τρούλου του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον, για τον ίδιο «δεν ήταν απλώς τεχνική εργασία», αλλά μια πράξη που ενίσχυε συμβολικά την ίδια τη δημοκρατία. Η αναστήλωση του Ναού του Αγίου Νικολάου στο Ground Zero της Νέας Υόρκης υπήρξε για τον κ. Βεληβασάκη μια κορυφαία στιγμή της πορείας του.
Η ρακή που έλιωσε τον πάγο
Ξεχωριστή στιγμή ήταν η συμμετοχή του στην αποκατάσταση του Αεροδρομίου Ατατούρκ στην Κωνσταντινούπολη μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1999. Ένα έργο που δεν ήταν μόνο επαγγελματική πρόκληση, αλλά και προσωπική υπέρβαση.
Η Ομογένεια ως «αιώνια κορυφή»
Παρότι εργάστηκε σε εντυπωσιακά έργα μηχανικής, ο ίδιος επιμένει ότι οι πιο σημαντικές του «κορυφές» δεν ήταν τεχνικές, αλλά κοινωνικές και πολιτιστικές. Η ενεργός συμμετοχή του στην ελληνοαμερικανική κοινότητα ήταν, όπως τονίζει, «ένα προσωπικό χρέος». Η μεγαλύτερη μάχη είναι να κρατήσουμε τη γλώσσα, την πίστη και τον πολιτισμό μας, εξηγεί ο κ. Βεληβασάκης.
Η Κρήτη ως πυξίδα ζωής
Σε όλη την αφήγησή του, ο κ. Βεληβασάκης δεν ξεχνά ποτέ την καταγωγή του. Η Κρήτη, όπως την περιγράφει, είναι ένα «ιδιόρρυθμο τοπίο» που του χάρισε την ελευθερία, το πείσμα και την πνευματική αντοχή.
«Κάθε βήμα προς τα πάνω είναι μια κορυφή»
Το βιβλίο «Σκαρφαλώνοντας στις Κορυφές του Κόσμου» δεν είναι απλώς αυτοβιογραφία. Είναι ένα βαθιά ανθρώπινο αφήγημα, ένα χρονικό της σύγχρονης ομογένειας, αλλά και ένα κάλεσμα: να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και τι οφείλουμε να διαφυλάξουμε.
*Τις φωτογραφίες παραχώρησε ο κ. Βεληβασάκης
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
