Ανάλυση της κληρονομιάς της Μεταπολίτευσης και των σημερινών προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Η συμπλήρωση 51 ετών από την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας συχνά ερμηνεύεται ως ένδειξη σταθερότητας των θεσμών και ως τέλος των πολιτικών περιπετειών που σημάδεψαν την ελληνική ιστορία του 20ού αιώνα. Ωστόσο, το επίκεντρο της συζήτησης έχει μετατοπιστεί από την ισχυροποίηση της δημοκρατίας στην αντιμετώπιση της φερόμενης αρνητικής κληρονομιάς της Μεταπολίτευσης. Αυτή η κληρονομιά συνήθως εκφράζεται είτε μέσα από γενικόλογες αναφορές στον λαϊκισμό είτε μέσω δαιμονολογικών αφηγήσεων που συνδέουν τη Μεταπολίτευση με μια κουλτούρα που απορρίπτει την πειθαρχία και προάγει ασύδοτα αιτήματα.
Σημαντικά κινήματα που διαμόρφωσαν τη Μεταπολίτευση έχουν στιγματιστεί, ενώ υπάρχει η αντίληψη ότι η αριστερά υπήρξε ηγεμονική για μεγάλο διάστημα, από την οποία μόλις πρόσφατα αρχίζουμε να αποδεσμευόμαστε. Αυτό που συνήθως συμβαίνει με τέτοιες αποτιμήσεις είναι ότι, ενώ εντοπίζεται ένα πραγματικό ζήτημα, συγχρόνως διαστρεβλώνεται η ανάγνωσή του. Όντως, η Μεταπολίτευση υπήρξε μια εποχή εισόδου των λαϊκών μαζών και των διεκδικήσεών τους στο προσκήνιο, αντλώντας δυνάμεις τόσο από προδικτατορικές διαδικασίες όσο και από ιστορικές στιγμές αντίστασης όπως το Πολυτεχνείο.
Η τρέχουσα κυβέρνηση φαίνεται να επιδιώκει έναν αυταρχικότερο έλεγχο της κινηματικής δράσης, αναιρώντας παράλληλα σημαντικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης. Επιλογές όπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και οι περιορισμοί στις διαδηλώσεις, συνιστούν ενδείξεις αυτής της στροφής. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες αυτές, το ρήγμα ανάμεσα στις απαιτήσεις των λαϊκών στρωμάτων και το σημερινό πολιτικό τοπίο παραμένει ανοιχτό. Το ερώτημα είναι, όχι αν θα υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις, αλλά πότε θα συμβούν.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
