Υποκρισία. Η αγαπημένη μας λέξη. Την ξέρουμε καλά, την εξασκούμε χρόνια.
Καλά κάναμε και κράξαμε τον Light. Σωστά καταδικάσαμε τους στίχους του. Εντάξει, είμαστε περήφανοι. Κοινωνική ευαισθησία επιπέδου Twitter. Μπράβο μας! Αλλά για μισό λεπτό…Ο Light είναι το πρόβλημα; Ή μήπως είμαστε εμείς;
Σοκαριστήκαμε με τον στίχο, όταν όμως τα πεζοδρόμια για τυφλούς είναι γεμάτα τραπεζάκια και καρέκλες, όλα καλά. Άνετα κατεβαίνει η μπουγάτσα και ο καφές. Κράζουμε τον τράπερ, αλλά όταν τα πεζοδρόμια έχουν περισσότερα παρκαρισμένα αμάξια από πεζούς, σιωπή. Όταν τα αμαξίδια κάνουν off-road και οι γονείς με καρότσια παίζουν παρκούρ, όλα κομπλέ. Βρίζουμε τον στίχο, αλλά όταν ένας άνθρωπος με κώφωση πάει σε δημόσια υπηρεσία και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί, δε μας προβληματίζει. Το προσπερνάμε, δεν μας αφορά. Σοκαριστήκαμε με τα λόγια του Light, αλλά όταν ένα παιδί με δυσλεξία μένει χωρίς δασκάλους υποστήριξης στο σχολείο, δεν τρέχει και τίποτα – σιγά, θα τα καταφέρει μόνο του.
Μπράβο μας, κοινωνικά ευαίσθητοι στα social. Ας συνεχίσουμε να κράζουμε στα σχόλια και να ποστάρουμε την ευαισθησία μας online. Μήπως, όμως αντί να σοκαριζόμαστε με στίχους, να κάνουμε κάτι για τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων με αναπηρία; Οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα “υπερασπιζόμαστε” με post, αύριο θα συνεχίσουν να βρίσκονται αποκλεισμένοι. Αν θέλουμε να λέμε ότι στηρίζουμε τα άτομα με αναπηρία, ας το κάνουμε ουσιαστικά. Όχι μόνο όταν είναι trend.
Τα likes ξεχνιούνται. Η αδιαφορία μας μένει.
