Ανακαλύπτοντας τις ρίζες του είναι μας, η αυτοβιογραφία του Δημήτρη Πικιώνη φωτίζει τη σημασία της παιδείας και της κληρονομιάς. Γεννήθηκα το 1887 στον Πειραιά, με γονείς που κατάγονταν από τη Χίο. Η μητέρα του αείμνηστου ποιητή Λάμπρου Πορφύρα και η δικιά μου ήταν αδελφές, το γένος Συριώτη. Τις εγκύκλιες σπουδές τις ολοκλήρωσα στον Πειραιά. Η παρουσία ενός λαμπρού παιδαγωγού, όπως ο Ιάκωβος Δραγάτσης, σφράγισε την εκπαιδευτική μας πορεία. Είναι εύκολα κατανοητό ότι οι μαθητές του διατηρούν στην καρδιά τους τη μνήμη της μορφής του καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτές τις γραμμές στη ιερή μνήμη των γονιών μου, οι οποίοι αποτελούν τις ρίζες του είναι μας. Ο πατέρας μου, γιος καραβοκύρη, από νωρίς εμφάνισε την κλίση του στη ζωγραφική. Ήταν μόλις 16 ετών όταν ζωγράφισε τη ναυμαχία που έλαβε χώρα έξω από το λιμάνι της Σύρας, το 1868. Αυτή την εικόνα την έστειλε ο Άγγλος πρόξενος στην εφημερίδα New York Daily Mail. Στους περιπάτους μας στο λιμάνι, ο πατέρας μου σταματούσε για να μας δείξει τα όμορφα σκαριά και να μας διδάξει την ομορφιά τους.
Η μητέρα μου ήταν ένας σπάνιος ηθικός τύπος, βαθιά ευαίσθητη στις ατυχίες των άλλων, αλλά και αυστηρή, δίκαιη και ανιδιοτελής, με την επιθυμία να προσφέρει το καλύτερο για την Ελλάδα. Αυτές οι ηθικές και καλλιτεχνικές ροπές διαμόρφωσαν την κληρονομιά που νιώθω μέσα μου, ενωμένες ή σε διχασμό. Είχα το σπάνιο προνόμιο να έχω ξάδελφο έναν ποιητή, τον Πορφύρα, από τον οποίο άκουσα για πρώτη φορά τα τραγούδια του λαού μας και τις ιστορίες του Σολωμού.
Αναλογιζόμενος τα παιδικά μου χρόνια, συνειδητοποιώ ότι μέσα στο παιδί κρύβεται ο χαρακτήρας του μεγάλου και η μοίρα της ζωής του. Έχω την αίσθηση ότι οι πνευματικοί σπόροι της παιδικής ηλικίας είναι θεμελιώδεις για την προσωπική μας εξέλιξη. Σημαντική ήταν και η συμβολή της φύσης και των φίλων μου, οι οποίοι ήταν άλλοι πολύτιμοι δάσκαλοι στη ζωή μου.
Η ανάγκη για ειδική παιδεία που να αντανακλά τις κλίσεις μας είναι επιτακτική, καθώς η συμβατική εκπαίδευση συχνά απονεκρώνει τις ψυχές. Από νωρίς ήθελα έναν παιδαγωγό που να μπορεί να διαβάσει μέσα στην ψυχή μου και να με καθοδηγήσει.
Καθώς αναλογίζομαι τις παιδικές μου εμπειρίες, διαπιστώνω ότι το παιδί μαθαίνει ακούγοντας τις μυστικές φωνές μέσα του και κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία για μάθηση.
Αυτά τα αποσπάσματα προέρχονται από το αυτοβιογραφικό σημείωμα του Δημήτρη Πικιώνη, το οποίο δημοσιεύτηκε το 1958 στο περιοδικό Καλών Τεχνών Ζυγός. Ο εμπνευσμένος αρχιτέκτονας, με τη βαθιά σκέψη του, μας προσκαλεί να εξερευνήσουμε τις ρίζες του είναι μας και τα θεμέλια της παιδείας μας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
