Αν δεν υπήρχε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ακόμα θα χτυπούσαν φραπέ οι νταήδες.
Αν θέλουμε να κρατήσουμε κάτι από το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι το γεγονός ότι η απάτη ήρθε στο φως μόνο επειδή ασχολήθηκε η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Όχι η ελληνική κυβέρνηση, όχι οι εγχώριες αρχές, όχι οι «ανεξάρτητες» ελεγκτικές αρχές που υποτίθεται φυλάνε τις Θερμοπύλες.
Έπρεπε να έρθουν οι «ξένοι», που δεν έχουν καμία ευθύνη να προστατεύουν τους Έλληνες πολίτες αλλά το ταμείο των Ευρωπαίων φορολογουμένων. Αυτή είναι η πικρή, νομικά αδιάσειστη, κοινωνικά ντροπιαστική αλήθεια. Το ελληνικό κράτος άφησε τους αγρότες έρμαιο στα χέρια μιας οργανωμένης μαφίας που έτρωγε τις επιδοτήσεις που προορίζονταν γι’ αυτούς και τις μοίραζε στους «δικούς τους».
Και ας μην παριστάνουμε τους έκπληκτους. Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι απλώς το κομμάτι που έτυχε να πέσει στην ευρωπαϊκή δικαιοδοσία. Τα υπόλοιπα – τα πολλά, τα ανεξέλεγκτα, τα «εσωτερικής κατανάλωσης» – μένουν βαθιά χωμένα κάτω από τα χαλιά των υπουργείων και των υπηρεσιών, εκεί που κανένας ξένος ελεγκτής δεν έχει δικαιοδοσία. Και σε αυτά, η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική που καλύπτει ακόμη και τους ανατριχιαστικούς διαλόγους που ακούσαμε.
Θα μου πείτε: μα, δεν είναι όλοι έτσι. Σωστά. Σε αυτόν τον βούρκο υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν τη δουλειά τους. Άνθρωποι που απέδειξαν ότι, μπορείς να είσαι υπάλληλος σε αυτή τη χώρα και να μην έχεις πουλήσει την ψυχή σου για έναν διορισμό ή μια μετάθεση. Η ανώτερη υπάλληλος του ΟΠΕΚΕΠΕ, απέδειξε ότι δεν είναι όλοι για γιουρούσια στα ψηφοδέλτια και δουλειές με «φίλους υπουργούς». Ερεύνησε, αντιστάθηκε, συγκρούστηκε με προέδρους του Οργανισμού, αγνόησε υπουργικούς εκβιασμούς. Η Λάουρα Κοβέσι και η Πόπη Παπανδρέου, δύο εισαγγελείς που δεν έσκυψαν το κεφάλι ούτε μπροστά στους ψευτόμαγκες «φραπέδες» ούτε μπροστά στους πολιτικούς βαρόνους. Οι απειλές, τα στημένα ΜΜΕ, τα τηλεφωνήματα «να τα βρούμε» – τίποτα δεν τις λύγισε. Το ότι χρειαζόμαστε ξένους να ξεβρομίσουν τον τόπο, μας εκθέτει. Και μέσα σε όλα αυτά, μια υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας παρακολουθούσε τις μαφιόζικες συναλλαγές, κατ’ εντολή των εισαγγελέων, και μας έδωσε τους διαλόγους που σήμερα κάνουν τον γύρο της Ελλάδας. Ξέρετε, θα μπορούσαν κι αυτοί να «ενημερώσουν» τους αρμόδιους και να στείλουν κουτσουρεμένα στοιχεία στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Δεν το έκαναν.
Όλους αυτούς τους υπαλλήλους – όχι τους πρωθυπουργούς που «απέτυχαν», ούτε τους υπουργούς που «δεν ήξεραν τίποτα για τις μπίζνες των φίλων τους» – θα έπρεπε να βραβεύει ο Τασούλας στο Προεδρικό Μέγαρο. Διότι αυτή είναι η πραγματική έννοια του καθήκοντος. Διότι τελικά, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν τίμιοι υπάλληλοι. Είναι ότι το σύστημα έχει χτιστεί έτσι ώστε να τους συνθλίβει, να τους απειλεί, να τους απομονώνει – εκτός κι αν εμφανιστεί ένας ξένος ελεγκτής, να τραβήξει την κουρτίνα.
Να τους χαιρόμαστε. Τους «προστάτες» μας.
