Η αναστοχαστική ματιά στο Εμφύλιο και οι προκλήσεις για τη συμφιλίωση στην ελληνική κοινωνία. Σε απάντηση της μονοδιάστατης και μονόπλευρης αρθρογραφίας που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με τους ευρεθέντες ομαδικούς τάφους στην περιοχή του Επταπυργίου Θεσσαλονίκης, κρίνεται σκόπιμο να παρατεθούν δύο αποσπάσματα από προηγούμενα άρθρα μας. Η αναγνώριση των πολύπλοκων συνθηκών των εμφύλιων συγκρούσεων είναι καθοριστική: Κατάλαβα γρήγορα, από το 1924, ότι και στις εμφύλιες έριδες καμιά πλευρά δεν έχει δίκιο απόλυτα, και στις δύο πλευρές υπάρχουν καλοί και κακοί. Επιπλέον, η συνείδησή μου με εδίδαξε ότι οφείλω να σέβομαι τις θυσίες των άλλων, ενώ παράλληλα πρέπει να αναγνωρίζω και τα δικά μου λάθη.
Όσο η μνήμη μου πλησιάζει στο τέλος της, νιώθω την υποχρέωση να αγωνιστώ για την αποτροπή ενός νέου εθνικού διχασμού, που απειλεί να δημιουργήσει ρήγματα στις σχέσεις των Ελλήνων. Οι ιστορικές ευθύνες και των δύο πλευρών πρέπει να αναγνωριστούν με παρρησία, γιατί το παρελθόν μας δεν μπορεί να σβηστεί. Σημαντικό είναι να σταματήσουν οι τελετές που αναβιώνουν τον διχασμό και να επιδιωχθεί η ειρηνική συνύπαρξη και συμφιλίωση. Η σύγκλιση και η κοινή πορεία θα είναι οι καταλυτικοί παράγοντες για μια ειρηνική Ελλάδα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
