Ο φόβος της μοναχικής γήρανσης αυξάνεται, ενώ οι κοινωνικές σχέσεις συνεχίζουν να διαρρηγνύονται. Ο φόβος του να πεθάνει κάποιος μόνος είναι ένας διαρκώς αυξανόμενος προβληματισμός στην κοινωνία μας. Καθώς οι άνθρωποι ζουν περισσότερο, οι οικογένειες διαλύονται και οι κοινωνικές σχέσεις κατακερματίζονται, περισσότεροι άνθρωποι έρχονται αντιμέτωποι με την προοπτική να μην έχουν κανέναν δίπλα τους στις τελευταίες τους στιγμές. Αυτή η ανησυχία αντανακλά ευρύτερες δημογραφικές και πολιτισμικές αλλαγές που επηρεάζουν τη ζωή και τον θάνατο στον 21ο αιώνα.
Η μοναχική γήρανση είναι μια αυξανόμενη πραγματικότητα, με περισσότερους από 16 εκατομμύρια Αμερικανούς άνω των 65 ετών να ζουν μόνοι τους το 2023. Αυτός ο αριθμός έχει υπερδιπλασιαστεί τις τελευταίες δεκαετίες, αντανακλώντας αυξημένα ποσοστά διαζυγίων και γεωγραφική διασπορά των οικογενειών. Όλο και περισσότεροι ηλικιωμένοι, χωρίς συγγενείς ή στενούς φίλους, αντιμετωπίζουν το τέλος της ζωής τους με περιορισμένη ή και καθόλου υποστήριξη.
Η κοινωνική απομόνωση των ηλικιωμένων αναγνωρίζεται ως ζήτημα δημόσιας υγείας, με σημαντικό ποσοστό αυτών να αναφέρουν ελάχιστη ή καθόλου τακτική επαφή με άλλους. Οι επαγγελματίες της υγείας ανησυχούν ολοένα και περισσότερο για τις συναισθηματικές και πρακτικές συνέπειες της μοναξιάς στην τρίτη ηλικία, ειδικά σε περιόδους κρίσης, όπως η πανδημία, όταν πολλοί πέθαναν χωρίς να έχουν κοντά τους αγαπημένα πρόσωπα.
Η φροντίδα σε οίκους ευγηρίας θεωρείται μια εναλλακτική λύση, ωστόσο και αυτή αντιμετωπίζει περιορισμούς. Τα προγράμματα φροντίδας συχνά εξαρτώνται από τους οικογενειακούς φροντιστές, αφήνοντας όσους δεν έχουν υποστήριξη να αντιμετωπίζουν τον θάνατο με ελάχιστη επαγγελματική επαφή.
Επιπλέον, όταν οι ηλικιωμένοι πεθαίνουν χωρίς οικογένεια, ανακύπτουν περίπλοκα νομικά και ηθικά ζητήματα, με πολλούς από αυτούς να χαρακτηρίζονται ως αζήτητοι, κάτι που υπογραμμίζει τις κοινωνικές συνέπειες της εξαφάνισης των οικογενειακών δικτύων.
Το φαινόμενο της μοναχικής γήρανσης εγείρει σημαντικά ερωτήματα για την ευθύνη της κοινότητας και την ανάγκη για ανθρώπινες σχέσεις. Οργανώσεις προτείνουν απλές χειρονομίες, όπως τακτικές κλήσεις και επισκέψεις, για να βοηθήσουν στην ανακούφιση της μοναξιάς. Με την αναγνώριση ότι οι κοινότητες πρέπει να ενισχύσουν τα δίκτυα υποστήριξης, προκύπτει η πρόκληση να ισορροπήσουν την αυτονομία με την αλληλεγγύη.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
