Αναλύουμε τη σημασία της κάθαρσης στην αριστοτελική τραγωδία και την επίδραση της στον ανθρώπινο ψυχισμό. Ο ορισμός της τραγωδίας από τον Αριστοτέλη συμπεριλαμβάνει ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει τους μελετητές για αιώνες: το πρόβλημα της κάθαρσης. Η καταληκτική φράση του ορισμού αυτού έχει οδηγήσει σε πληθώρα ερμηνειών του όρου κάθαρσις (κάθαρση παθημάτων) και, κατ’ επέκταση, στο πώς ο Αριστοτέλης αντιλαμβάνεται την επίδραση της τραγωδίας. Συγκεκριμένα, ο Σταγειρίτης υποστηρίζει ότι η τραγωδία προσφέρει στον θεατή μια ανακούφιση από τα πάθη που προκαλεί, σε συνδυασμό με μια ηδονική εμπειρία. Αυτή η ευχαρίστηση είναι καθαρτική και εκδηλώνεται μέσω της συμπόνιας ή της συμπάθειας προς τον πάσχοντα ήρωα, αλλά και μέσω του φόβου μήπως βρεθεί ο θεατής σε παρόμοια κατάσταση, ενώ συνδυάζεται με τη λυτρωτική πλημμυρίδα των εν λόγω συναισθημάτων.
Όσον αφορά το αντικείμενο της κάθαρσης, ο Ηλίας Π. Νικολούδης (Εισαγωγή στην Ποιητική του Αριστοτέλη, Αριστοτέλους Άπαντα, τόμος 34, εκδόσεις Κάκτος) επισημαίνει: Η κάθαρση της τραγωδίας σχετίζεται με τη μίμηση και, μέσω αυτής, με την πράξη και το μύθο. Η μίμηση επιτελεί την κάθαρση μέσω του ελέους και του φόβου, ενώ το υποκείμενο της κάθαρσης είναι η μίμηση, με αντικείμενο τα τραγικά παθήματα. Επιπλέον, ο Αριστοτέλης δεν ενσωμάτωσε ηθικές διαστάσεις στην καθαρτική λειτουργία της τραγωδίας στην Ποιητική του, κάτι που δεν αποκλείει την πιθανότητα ύπαρξης τέτοιων νοημάτων στη σκέψη του.
Αυτές οι αναλύσεις καταδεικνύουν την πολυπλοκότητα της αριστοτελικής σκέψης και τη διαρκή της σημασία στην ιστορία της τέχνης και του πνεύματος.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
