Διερεύνηση των θεμάτων ελευθερίας και δικαιοσύνης μέσω της τέχνης και της κοινωνικής κριτικής. Το πρώτο Σάββατο του Ιουνίου, βρέθηκα στο θερινό σινεμά Φλερύ στην Καλλιθέα, παρακολουθώντας μια νυχτερινή προβολή της ταινίας «Μίσος», με πρωταγωνιστές τους Βενσάν Κασέλ, Ουμπέρ Κουντέ και Σαΐντ Ταγκμαουί. «Μίσος» μεταφράζει στη μεγάλη οθόνη τη βάναυση ασυδοσία που διέπει το κράτος και τους θεσμούς του, όταν έρχεται αντιμέτωπο με τους νέους που δεν συμβιβάζονται. Καθώς καθόμασταν άνετα σε καρέκλες σκηνοθέτη, ρώτησα τους φίλους μου αν την είχαν ξαναδεί. «Όχι», απάντησαν και με ρώτησαν: «Εσύ;» «Περίπου δέκα φορές», τους είπα. «Δεν φαίνεσαι να πτοείσαι, ήρθες», είπε χαριτολογώντας μια φίλη. «Είναι από τις αγαπημένες μου», ανέφερα με λακωνικό τόνο – κάτι που δεν είναι συνηθισμένο για εμένα.
Βλέποντας το «Μίσος», η ταινία αναδεικνύει τη σύγκρουση που βιώνουν οι νέοι στις υποβαθμισμένες γειτονιές, όπου η καταπίεση και η αδικία κυριαρχούν. Ανάμεσα στις σκηνές, διατυπώνεται η φράση: ο κόσμος ΜΑΣ ανήκει, δίνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας και διεκδίκησης. Ο Ματιέ Κασσοβίτς καταφέρνει να αφυπνίσει τη συνείδηση του θεατή και να τον φέρει αντιμέτωπο με την ωμή πραγματικότητα της κοινωνίας.
Το νησί των σκλάβων, τοποθετημένο στα προάστια του Παρισιού, ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια, καθώς ένα γκρίζο μήνυμα στην Αθήνα φωνάζει: «Να μην ζήσουμε σαν δούλοι». Αυτή η διαχρονική προτροπή, εν μέσω ανελευθερίας και κοινωνικοπολιτικής δυσοσμίας, θέτει το ερώτημα αν ήδη βιώνουμε αυτήν την πραγματικότητα. Στο 18ο αιώνα, ο Μαριβώ έγραψε τη μονόπρακτη κωμωδία «Το νησί των σκλάβων», το οποίο, παρά την τοποθέτησή του στην Αρχαία Ελλάδα, αγγίζει τους προβληματισμούς του καιρού μας.
Η πλοκή αποκαλύπτει τη σύγκρουση μεταξύ των αριστοκρατών και των πρώην σκλάβων, όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται και οι αφέντες μαθαίνουν τις συνέπειες της καταπίεσης. Ο Μαριβώ, μέσα από τις αλληγορίες του, προειδοποιεί για τη μοίρα των εκμεταλλευτών. Οι αριστοκράτες, αλαζονικοί και αυταρχικοί, δεν έχουν διδαχθεί ότι όσοι σπέρνουν ανέμους θερίζουν θύελλες.
Καθώς οι σκλάβοι ανακτούν τη δύναμή τους, η επανάσταση τους προσφέρει μια γεύση ελευθερίας. «Όσο οι ελίτ απολαμβάνουν τα προνόμια τους, πρέπει να σκεφτούν πώς μια μέρα οι δούλοι θα δημιουργήσουν το δικό τους νησί», καταλήγει ο Μαριβώ, τονίζοντας τη σημασία της δικαιοσύνης και της ισότητας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
