Εξερεύνηση του θρησκευτικού λεξιλογίου της ελληνικής γλώσσας και η σημασία του στους αρχαίους χρόνους. Μια λέξη θεμελιώδους σημασίας στο θρησκευτικό λεξιλόγιο των αρχαίων Ελλήνων είναι το επίθετο ιερός (λατινιστί sacer), το οποίο συχνά υποδηλώνει αυτόν που σχετίζεται με τους θεούς ή βρίσκεται υπό την προστασία τους. Το ουδέτερο γένος του επιθέτου, όταν ουσιαστικοποιηθεί, στον μεν ενικό (ιερόν) αναφέρεται στο τεμένο ή το ναό, ενώ στον δε πληθυντικό (ιερά) υποδηλώνει τις προσφερόμενες θυσίες (σφαγίων ή θυμάτων) καθώς και τις θρησκευτικές τελετές (ιερουργιών). Παράγωγα αυτού του επιθέτου περιλαμβάνουν τις λέξεις ιερεύς/ιέρεια (ο επιτελών/η επιτελούσα τις θυσίες) και ιερείον (το ζώο που προορίζεται για θυσία ή σφαγή).
Επιπλέον, στο αρχαίο θρησκευτικό λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας εντάσσεται το επίθετο ευσεβής (ευ+σέβω) και το ουσιαστικό ευσέβεια (παράγωγο του πρώτου), που δηλώνουν τον σεβασμό προς τους θεούς και τη θρησκευτική ευλάβεια (λατινιστί pietas). Τα ρήματα σέβω και σέβομαι είναι απολύτως συνώνυμα και εκφράζουν την έννοια του λατρεύω, θρησκεύομαι, ευλαβούμαι ή αισθάνομαι θρησκευτικό φόβο ενώπιον του θεού.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι χρήσεις του επιθέτου όσιος, ενός όρου που μπορεί να έχει ποικιλία εννοιών, ορισμένες φορές και αντικρουόμενες. Αυτή η λέξη, σε αντιδιαστολή με το ιερός, σημαίνει αρχικά ότι δεν είναι αφιερωμένη στους θεούς και, συνεπώς, προορίζεται για τους ανθρώπους. Έτσι, τα ιερά και όσια αναφέρονται στις ιδιοκτησίες θεών και ανθρώπων, ενώ το όσιον χωρίον είναι ο τόπος που δεν έχει παραχωρηθεί στους θεούς, επιτρέποντας την είσοδο στους κοινούς θνητούς. Είναι επίσης γνωστό ότι η αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου ασχολούνταν με τα ιερά (θέματα που αφορούσαν παραδοσιακές τελετές και θυσίες) καθώς και με τα όσια (τα κοσμικά ζητήματα, τα μη θρησκευτικά).
*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο ναός του Ολυμπίου Διός στο κέντρο της Αθήνας.*
Πηγή περιεχομένου: in.gr
