Αναλύουμε τη Μικρασιατική καταστροφή και τις ευθύνες για τη δραματική της κατάληξη. Τέτοιες μέρες, τον φθινόπωρο του 1922, σηματοδοτούν τη λήξη της Μεγάλης Ιδέας και το τέλος μιας εποχής. Η ελληνική ιστορία διαγράφει μία μακρά πορεία, όπου οι αλυτρωτικές διεκδικήσεις φαίνονταν να εκπληρώνονται. Η καταστροφική ήττα του 1897 είχε ξεχαστεί μπροστά στις νίκες των Βαλκανικών Πολέμων. Η Μικρασιατική Εκστρατεία υποσχόταν μια νέα εποχή για την Ελλάδα, καθώς επρόκειτο να καταληφθεί το Αιγαίο, και ίσως να αποκτούσαμε και την Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο, η πραγματικότητα του φθινοπώρου του 1922 μας προσγείωσε απότομα, καθώς βιώσαμε τον πόνο της ήττας, με τις φωνές του ελληνισμού να σιγούν στα απομεινάρια των μαχών και τον ξεριζωμό εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον ιστορικό Τάσο Βουρνά, είχε αναλάβει τον ρόλο του εντολοδόχου των ξένων δυνάμεων μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι αποστολές στρατευμάτων στην Ουκρανία και η στρατηγική των Δυτικών ιμπεριαλιστών άφησαν τη χώρα εκτεθειμένη και απροστάτευτη. Η αντίθεση των πολιτικών προγραμμάτων και η απουσία στρατηγικής οδηγούν την Ελλάδα σε καταστάσεις δραματικές, με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να οδηγούνται στην καταστροφή.
Η ιστορία της Μικρασιατικής Καταστροφής και οι συνέπειές της είναι ένα παζλ που εξακολουθεί να προκαλεί έντονες συζητήσεις και διαφωνίες μέχρι σήμερα. Η ανάλυση του Βουρνά αποτελεί μια κριτική προσέγγιση που προτείνει τη ριζική αναθεώρηση της ιστορικής μνήμης, προσδιορίζοντας τις πραγματικές αιτίες και υπεύθυνους για την τραγωδία αυτή.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
