Εξερευνήστε τον άγραφο κανόνα της αναμονής στο φαγητό και τη ψυχολογία πίσω από την κοινωνική αμηχανία. Όταν το φαγητό ενός φίλου φτάνει στο τραπέζι πριν από το δικό σας, συνήθως τον παροτρύνετε να ξεκινήσει αμέσως. Ωστόσο, όταν οι ρόλοι αντιστρέφονται, η τάση μας είναι να περιμένουμε με κάθε κόστος. Σύμφωνα με πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, αυτή η συμπεριφορά σχετίζεται με μια ψυχολογική διαφορά που αξίζει να εξερευνηθεί. Μια έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Appetite, εξετάζει αυτό το κοινό δίλημμα σε έξι πειράματα με σχεδόν 2.000 συμμετέχοντες. Στην αρχική έρευνα με 625 άτομα από 91 χώρες, το 91% δήλωσε ότι η αναμονή για τους άλλους πριν φάνε είναι μια αναμενόμενη πρακτική στην κουλτούρα τους. Αυτή η παρατήρηση υποδεικνύει ότι ο κανόνας είναι σχεδόν καθολικός, αν και οι στάσεις μας σχετικά με την τήρησή του παραμένουν αρκετά ασυνεπείς.
Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι τείνουμε να πιστεύουμε πως πρέπει να περιμένουμε αν το φαγητό μας έρθει πρώτο, ενώ είμαστε πιο επιεικείς όταν οι άλλοι έχουν το φαγητό τους πρώτοι. Αυτό το φαινόμενο αποκαλύπτει μια πιο βαθιά ψυχολογική διάσταση σχετικά με το πώς αντιλαμβανόμαστε τις εσωτερικές μας εμπειρίες. Όταν βρισκόμαστε εμείς με το φαγητό μπροστά μας, νιώθουμε άβολα και ενοχικά, ανησυχώντας μήπως φαινόμαστε αγενείς. Αυτές οι εσωτερικές πιέσεις μας κινητοποιούν να ακολουθούμε τους κοινωνικούς κανόνες.
Ωστόσο, όταν παρατηρούμε κάποιον άλλον σε παρόμοια κατάσταση, δεν έχουμε την ίδια αντίληψη για τα συναισθήματά του. Γνωρίζουμε λογικά ότι ίσως να νιώθει άβολα, αλλά δεν βιώνουμε την ένταση αυτών των συναισθημάτων. Ως εκ τούτου, υποτιμούμε τόσο το ψυχολογικό κόστος της παραβίασης του κανόνα όσο και τα οφέλη της τήρησής του.
Η ερευνητική ομάδα διερεύνησε αυτό το θέμα σε πολυάριθμα πειράματα κυρίως με συμμετέχοντες από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν φαντάζονταν ότι θα λάβουν πρώτοι το φαγητό τους, πίστευαν ότι πρέπει να περιμένουν, αλλά όταν το φαντάζονταν για έναν φίλο τους, ήταν πιο διατεθειμένοι να τους δώσουν το «πράσινο φως» να φάνε. Στη συνέχεια, δοκίμασαν διαφορετικές προσεγγίσεις για να δουν εάν αυτό το διπλό πρότυπο θα μπορούσε να μετριαστεί. Παρόλο που οι συμμετέχοντες που ενθαρρύνθηκαν να σκεφτούν τα συναισθήματα του άλλου έδειξαν ελαφρά αύξηση στη συνολική προθυμία να φάνε, το χάσμα παρέμεινε αναλλοίωτο.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, η ενθάρρυνση δεν σχετίζεται μόνο με την αναμονή ή τους κοινωνικούς περιορισμούς, αλλά αγγίζει ένα βαθύτερο επίπεδο ψυχολογικής επεξεργασίας των εμπειριών μας σε σχέση με αυτές των άλλων.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
