Εκεί, όπου σήμερα βρίσκονται τα απομεινάρια μιας παλιάς σιδερένιας γέφυρας στον ποταμό Λούρο, ανάμεσα στα χωριά Νέα Κερασούντα και Άγιος Σπυρίδωνας, γράφτηκε τη νύχτα της 27ης προς 28η Απριλίου του 1941 μια άγνωστη σε πολλούς τραγωδία.
Θύματα ήταν δεκατρείς εξουθενωμένοι από το αλβανικό μέτωπο φαντάροι, οι οποίοι, απεγνωσμένα μαζί με χιλιάδες άλλους μετά τη συνθηκολόγηση, κατηφόριζαν για να φτάσουν στον τόπο τους και πνίγηκαν στον Λούρο ποταμό.
Οι περαταριές, που ήταν ξύλινες αυτοσχέδιες εξέδρες για να γεφυρώνεται ο ποταμός Λούρος, ήταν η μοναδική λύση για τους χιλιάδες στρατιώτες, προκειμένου να παρακάμψουν τον συνωστισμό της γέφυρας της Άρτας και τα γερμανικά μπλόκα στη γέφυρα Καλογήρου. Στις όχθες του ποταμού κατέφθαναν συνεχώς με τα μουλάρια ή τα άλογά τους, πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι, καθώς τον οπλισμό τους τον είχαν παραδώσει στην Ηγουμενίτσα και τα Ιωάννινα. Ο προορισμός τους ήταν περιοχές στη νότια Ελλάδα.
Οι ερευνητές Φώτης Βράκας και Αποστόλης Μπρέντας από τον Άγιο Σπυρίδωνα κατέγραψαν μαρτυρίες για την «τραγωδία της περαταριάς», ως μνημόσυνο στα παλληκάρια που γλίτωσαν στο μέτωπο, όμως η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι. Τα κάταπιε το ποτάμι.
Ο κ. Βράκας αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι «ο άδικος χαμός των νεαρών αντρών συγκλόνισε και τη μικρή κοινωνία του χωριού. Οι μαρτυρίες προέρχονται από άτομα που δεν ήταν πάνω στην περαταριά αλλά στις όχθες, ήταν μάρτυρες του δυστυχήματος, αλλά όχι του τι συνέβηκε πάνω στην περαταριά».
Ο Αποστόλης Μπρέντας καταγράφει τη μαρτυρία του Στάθη Τσιόντζου από τη γειτονική Πέτρα.
«… Πέρασαν πολλοί φαντάροι από δω, πολλοί Κρητικοί και χαμπέρια… Είχαν σκορπίσει σε διάφορα χωριά. Είχαν βρει εδώ τη γέφυρα (περαταριά) για να πάρουν λίγο ψωμί, νηστικοί ήταν. Δεν ήξεραν τον τόπο και οι Κρητικοί είχαν πέσει εδώ. Το ατύχημα έγινε στην περαταριά στο χωριό Άγιος Σπυρίδωνας, όπου μπατάρισε η περαταριά με τα σανίδια. Τα μουλάρια που είχαν βάλει οι στρατιώτες φοβήθηκαν και έτσι πνίγηκαν τα παιδιά».
Μια ακόμη μαρτυρία είναι εκείνη της κ. Μάνθα Ρώσιου, η οποία έζησε σαν παιδάκι την τραγωδία και την διηγήθηκε στον Φώτη Βράκα λίγο πριν πεθάνει. «Τι μου θύμησες τώρα Φώτη μου… Εγώ ήμουν μικρή 4 ή 5 χρονών και πήγαινα με τη μάνα μου για νερό στην πηγή. Μόλις φτάσαμε στην περαταριά γίνονταν χαμός. Φωνές από δω, φωνές από την άλλη μεριά, που ήταν άλλοι φαντάροι και τρέχαν μήπως βοηθήσουν. Δεν πήραμε νερό εκείνη την ημέρα».
Η γυναίκα αυτή με το κερί, ήταν η Ελένη Παππά από τους Μελισσουργούς…
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος και η Κοινότητα Αγίου Σπυρίδωνα Άρτας, μετά από 84 χρόνια από το συμβάν, πραγματοποίησαν για πρώτη φορά εκδήλωση μνήμης και επιμνημόσυνη δέηση. Κατά την εκδήλωση, ακούστηκαν τα ονόματα όλων των νεκρών και μαρτυρίες σχετικά με το γεγονός
Ο Αποστόλης Μπρέντας και ο Φώτης Βράκας επισημαίνουν ότι το τραγικό δυστύχημα υπήρξε ένα από τα πολλά που συνέβησαν κατά την οπισθοχώρηση του Ελληνικού Στρατού από την Αλβανία. «Ένα κεφάλαιο της νεότερης ιστορίας που δεν έχει καταγραφεί, ούτε ενδιαφέρθηκε ποτέ κάποιος να το αναδείξει», λένε χαρακτηριστικά.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
