Ο Φοίβος Δεληβοριάς αποχαιρετά τον Διονύση Σαββόπουλο με συγκίνηση και σεβασμό, αναδεικνύοντας τη σημαντική κληρονομιά του. Είχα την σπάνια τύχη, σε ηλικία 15 ετών, να παρακολουθήσω την απροσδόκητη και σκληρή απογύμνωση του Διονύση Σαββόπουλου στο Κούρεμα στο ΖΟΟΜ της Πλάκας. Κόσμος ελάχιστος, ορκισμένων πρώην θαυμαστών του, που του πετούσε δεκάρικα και τον έβριζε, ενώ εκείνος, κουρεμένος, τραγουδούσε το «Εμείς» του ‘60. Μιλώντας για τον καλλιτέχνη που αγάπησε, ο Δεληβοριάς καταθέτει τη μοναδικά συγκινητική ματιά του στη ζωή, προβάλλοντας τις θυσίες και τις στιγμές που στιγμάτισαν την καριέρα του Σαββόπουλου.
Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να μου δώσεις. Γιατί μπορεί να προετοιμαζόμουν καιρό γι’ αυτή την αναχώρηση, αλλά ήμουν εντελώς απροετοίμαστος. Οι αναμνήσεις του τον συντροφεύουν, καθώς προσπαθεί να αποτυπώσει την επίδραση που είχε ο Σαββόπουλος στη ζωή των ανθρώπων γύρω του. Ο καλλιτέχνης δεν υπήρξε απλώς ένας δημιουργός μουσικής, αλλά μια φωνή που ενσωμάτωνε τις συλλογικές αγωνίες και επιθυμίες της κοινωνίας.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος αποτύπωσε τη ζωή με τη μοναδική του προσέγγιση, γράφοντας για τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Είπε ένα τραγούδι για τον καθέναν από μας. Αν κάποιοι αισθάνθηκαν προδομένοι, ήταν επειδή ήταν σίγουροι ότι τραγουδάει μόνο για εκείνους. Οι αναφορές σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και η ικανότητά του να ενώνει τους ανθρώπους μέσα από την τέχνη του, τον καθιστούν μια εμβληματική φιγούρα της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Το έργο του Σαββόπουλου χαρακτηρίζεται από βάθος και ποικιλία, αναζητώντας διαρκώς την ποιητική ελευθερία. Ένα ιερό αμφίβιο είναι το έργο του, κάτι που ακουμπούσε και στην εδώ ζωή και στην επέκεινα. Μέσα από τις προσωπικές του εμπειρίες και την στενή συνεργασία τους, ο Δεληβοριάς αναδεικνύει τις μοναδικές στιγμές που τον σημάδεψαν, αναγνωρίζοντας την ευρύτερη σημασία της τέχνης που υπηρέτησε ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Η κληρονομιά του συνεχίζει να ζει, επηρεάζοντας τους νέους καλλιτέχνες και προσφέροντας έμπνευση σε πολλές γενιές. Γιατί ήταν μια ιδιοφυία, ένας αληθινός καλλιτέχνης που έλεγε τη γνώμη του, πληρώνοντας το κόστος με τον ίδιο του τον θρόνο. Με την αποχαιρετιστήρια αυτή επιστολή, ο Φοίβος Δεληβοριάς εκφράζει τη βαθιά του εκτίμηση για τον Διονύση, αναγνωρίζοντας ότι η τέχνη του δεν ήταν απλώς μουσική, αλλά και μια καθολική εμπειρία που αφορά όλους μας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
