Αναλυτική προσέγγιση στις κοινές πτυχές των υποθέσεων Μουρτζούκου και Πισπιρίγκου, που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία. Δύο υποθέσεις που σόκαραν την ελληνική κοινή γνώμη και δύο γυναίκες που ισχυρίζονταν την αθωότητά τους. Η μία καταδικάστηκε για τη δολοφονία των τριών παιδιών της, ενώ η άλλη ομολόγησε τέσσερις δολοφονίες βρεφών. Δεν είναι μόνο οι ίδιες εκφράσεις και οι ίδιες ψυχρές περιγραφές, αλλά οι ανατριχιαστικά πανομοιότυπες πρακτικές τους.
Αμφότερες, οι νεαρές μητέρες, η Ειρήνη Μουρτζούκου και η Ρούλα Πισπιρίγκου, προέρχονται από κοντινές περιοχές της Αχαΐας και βίωσαν το θάνατο των παιδιών τους με ψυχραιμία που ξένιζε. Εκτός αυτού, παραπλανούσαν, προσπαθώντας να ρίξουν αλλού την ευθύνη. Η Ρούλα Πισπιρίγκου, για παράδειγμα, επιχείρησε να επιρρίψει ευθύνες στον Μάνο Δασκαλάκη, ενώ η Ειρήνη Μουρτζούκου παρουσίασε τον εαυτό της ως μητέρα που ζητούσε δικαίωση.
Και οι δύο γυναίκες περιέγραφαν ψυχρά τα γεγονότα και απέδιδαν τις ευθύνες στους γιατρούς. Η Ρούλα Πισπιρίγκου υποστήριξε ότι οι γιατροί χορήγησαν κατά λάθος κεταμίνη στην Τζωρτζίνα, ενώ η Ειρήνη Μουρτζούκου κατηγόρησε το νοσοκομείο Παίδων για την απώλεια της κόρης της. Οι θάνατοι των παιδιών, αν και περιγράφηκαν ως απρόσμενοι, προκαλούν ερωτήματα σχετικά με την αλήθεια των γεγονότων.
Η Ειρήνη Μουρτζούκου στο τέλος υπέκυψε, παραδεχόμενη την εμπλοκή της σε τέσσερις δολοφονίες βρεφών, σε αντίθεση με τη Ρούλα Πισπιρίγκου, η οποία συνεχίζει να δηλώνει αθώα, παρά την καταδίκη της για τους θανάτους των παιδιών της.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
