Κάποτε λέγαμε «Μπερλουσκόνι να ’ναι κι ό,τι να ’ναι», αλλά τουλάχιστον ήξερες τι να περιμένεις.
Η Μελόνι, όμως, υποτίθεται ότι θα έπαιζε τον ρόλο της ήρεμης δύναμης, της γέφυρας – ειδικά ανάμεσα σε Αθήνα και Ουάσιγκτον. Κι όμως, την ώρα που εμείς δίνουμε φιλότιμα μαθήματα «σταθερότητας» στην Ανατολική Μεσόγειο, εκείνη βγάζει selfie με τον Ερντογάν στη Ρώμη.
Αμοιβαίες φιλοφρονήσεις, υπογραφές για συνεργασία στην αμυντική βιομηχανία, υποσχέσεις για εμπορική άνθιση, και… στήριξη της τουρκικής ευρωπαϊκής πορείας. Όλα αυτά, βεβαίως, χωρίς να χαλάσει η ατμόσφαιρα με «λεπτομέρειες» τύπου διεθνές δίκαιο, casus belli και άλλα τέτοια που μόνο εμάς συγκινούν πια.
Από την Αθήνα; Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μη διαταράξουμε την ισορροπία. Δεν είναι ώρα για παρεξηγήσεις. Υποτίθεται πως «έχουμε ανοιχτές γραμμές».
Αν συνεχίσουμε έτσι, στο τέλος θα ζητάμε από τον Όρμπαν να μας εκπροσωπήσει. Εκτός αν, όπως πάει, η επόμενη «γέφυρα» είναι ο Ερντογάν προς εμάς.
