Και έτσι ξαφνικά, όπως συμβαίνει πάντα όταν φεύγει ένας αγαπημένος καλλιτέχνης, οι «σελίδες» των γνωστών μέσων κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν με τραγούδια, φωτογραφίες, λόγια αποχαιρετισμού.
Φοίβος Δεληβοριάς: Ο Σαββόπουλος μας περιείχε όλους.
Όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς, που αποτύπωσε τις σκέψεις του σε μια ξεχωριστή ανάρτηση: «Αυτήν τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να μου δώσεις». Γιατί μπορεί να προετοιμαζόμουν καιρό γι’ αυτήν την αναχώρηση – τις τελευταίες μέρες κιόλας την αισθανόμουν κάτω από κάθε βήμα που άκουγα – να όμως που ήμουν εντελώς απροετοίμαστος. Κάθομαι, λοιπόν – με την καρδιά μου να αιμορραγεί σαν τον ουρανό – να βγάλω λίγο από το χρέος, να αγγίξω λίγη από την ομορφιά, να νιώσω κάτι απ’ την πληγή, ν’ αφουγκραστώ λιγάκι απ’ την μεγάλη γιορτή που σε τόσα τραγούδια του ονειρεύτηκε.
Ένα ιερό αμφίβιο είναι το έργο του Σαββόπουλου, κάτι που ακουμπούσε και στην εδώ ζωή και στην επέκεινα. Κι αυτός ένας κανονικός τρελός, ο πιο τρελός άνθρωπος που γνώρισα ποτέ, έτοιμος κάθε στιγμή να καταστρέψει τη ζωή, να τη ρεζιλέψει και να τη χάσει μέσα από τα χέρια του, για να τη λατρέψει το ίδιο βράδυ στη σκηνή.
Κι όμως και μέσα στο ύστερο έργο του, αυτό που έπεται του περίεργου αυτού «αποχαιρετισμού» στον νεανικό εαυτό του, υπάρχουν στιγμές που δεν γίνεται να συγκριθούν με τίποτε άλλο, κανενός άλλου. Η πρόζα στον «Μονομάχο», το «Φως στις 10 το πρωί», ο «Χρονοποιός». Καθαρόαιμα, ουρανοπρεπή αριστουργήματα. Κάθε του εμφάνιση στο Μέγαρο ήταν μια γιορτή δημιουργίας και στοχασμού.
Έτυχε πριν δυο μέρες να αναρτήσω εδώ ένα κείμενο για τα 100χρονα του Μάνου Χατζιδάκι. Να, λοιπόν, που ο πανδαμάτωρ χρόνος με κάνει να αναρτώ δίπλα του ακριβώς ένα κείμενο για κείνον. Κι όμως, για να δανειστώ ξανά τα δικά του λόγια, «θα βρεθούμε κάποτε ξανά, με τα ίδια αυτά σώματα, με τα ίδια χαμόγελα», στο ίδιο τραπέζι, στο ίδιο περιβόλι. Και ο Διονύσης θα μας περιμένει εκεί, λυτρωμένος από τα βάρη της αρρώστιας μας, να «σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας».
Τον δικό της αποχαιρετισμό αποτύπωσε με συγκίνηση και η Άλκηστις Πρωτοψάλτη: «Διονύση μου καλλιτέχνη μου!!! Τι βόμβα έσκασε στη ψυχή μου μόλις προσγειώθηκα στον Καναδά».
«Η σκέψη μας είναι μαζί τους, με αγάπη και εκτίμηση για τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη που χάσαμε».
Καλό ταξίδι, Διονύση – ευχαριστούμε για τη μουσική, τις λέξεις και τη ματιά σου στον κόσμο.
«Ας κρατήσουν οι χοροί, Νιόνιο».
Και εσύ πάντα θα επιστρέφεις κάθε στιγμή ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
