Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πάψει εδώ και καιρό να κοιτάει προς τα πάνω – τώρα κοιτάει να κρατηθεί στο 30%, για να μην του γλιστρήσει κι αυτό.
Μετά το χτύπημα των Τεμπών και την κάλπη των ευρωεκλογών που τον «ξεγύμνωσε» στο 28%, το Μέγαρο Μαξίμου έχει περάσει στη φάση των ψυχολογικών ορίων: “αν δεν το πιάσουμε τώρα, το χάσαμε για τα καλά”.
Το σχέδιο; Παροχές, επικοινωνία, και λίγη από τη γνώριμη παλιά σκόνη του success story, ανακατεμένη με νέες δόσεις προεκλογικού καθρεφτάκι για ιθαγενείς. Η ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου προορίζεται για καμουφλάζ – όχι για άλμα.
Και κάπου απέναντι, εκεί που θα έπρεπε να υπάρχει μια σοβαρή εναλλακτική, το τοπίο είναι μπερδεμένο. Το ΠΑΣΟΚ ακόμα μετράει πόσες φορές μπορεί να πει «επιστροφή» χωρίς να έχει φύγει ποτέ, ενώ βλέπει την Πλεύση της Κωνσταντοπούλου να περνάει με ταχύτητα απ’ το πλάι.
Στο στρατόπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, τα πράγματα είναι πιο απλά: κανείς δεν μιλάει με κανέναν, κι αν το κάνει, είναι για να υπενθυμίσει ότι δεν συμφωνούν. Μετά τη διάσπαση και την καθίζηση, ό,τι έμεινε προσπαθεί να πείσει ότι «πάμε για restart», αλλά το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της επανεκκίνησης… σε safe mode.
Εν ολίγοις: η κυβέρνηση παλεύει να δείξει πως αναπνέει ακόμα, η αντιπολίτευση παλεύει να θυμηθεί γιατί υπάρχει, και οι πολίτες παλεύουν να καταλάβουν αν όλα αυτά τους αφορούν ή είναι απλώς ένα πολιτικό replay με χειρότερο μοντάζ.
Ποιος θα κερδίσει;
Για την ώρα, ο κυνισμός.
