Ο Αλέξης Τσίπρας θα πάει στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ — αλλά δεν θα μιλήσει. Θα είναι εκεί, θα ακούσει τον Σωκράτη Φάμελλο και θα φύγει ήσυχα, όπως ακριβώς έμαθε να κάνει από τότε που αποχώρησε από την ηγεσία: σιωπηλός, παρών, αλλά χωρίς ανάμιξη.
Δεν είναι ακριβώς αποστασιοποίηση. Είναι πολιτική yoga: πατάς μέσα, αλλά δεν βαραίνεις πουθενά.
Εξαιρείται, βεβαίως, η περίφημη επιστολή-καμπανάκι πριν το Συνέδριο επί Κασσελάκη — η οποία όχι μόνο αγνοήθηκε, αλλά και του υπενθύμισε ότι το κόμμα πλέον δεν έχει ούτε αυτιά, ούτε φρένα.
Τώρα, αρκείται στο να οργανώνει το δικό του Συνέδριο, μέσω του Ινστιτούτου Τσίπρα, για «τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη». Δύο έννοιες που του ταίριαζαν πολύ περισσότερο όταν ήταν στην αντιπολίτευση.
Για το κόμμα που άφησε πίσω; Ούτε λέξη.
Για τον νέο πρόεδρο; Ούτε βλέμμα.
Για την “επόμενη μέρα”; Ούτε πρόβλεψη.
Κάποτε φώναζε: «Ή εμείς ή αυτοί». Τώρα μοιάζει να λέει: «Εσείς χωρίς εμένα. Εγώ μακριά από όλους».
