«Ήμουν πάντα ο εαυτός μου, ακόμα και ως κρατούμενος». Λόγια του Γερμανού πρώην πρωταθλητή του τένις, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera». Αφηγήθηκε τους πιο δύσκολους μήνες, αυτούς που πέρασε πίσω από τα κάγκελα και την αργή επιστροφή μετά την απώλεια των πάντων: «Όταν χάνεις αυτό που θεωρείς σημαντικό, την ελευθερία, τα χρήματα, τους ανθρώπους που αγαπάς, το μόνο που μένει είναι ο χαρακτήρας. Αυτό είναι που με κράτησε ζωντανό», είπε ο Μπέκερ.
Σήμερα, ζει στο Μιλάνο με τη σύζυγό του, Λίλιαν, περιμένοντας το πρώτο τους παιδί, αλλά οι σκιές της φυλακής παραμένουν έντονες: «Φοβήθηκα δύο φορές ότι θα με σκοτώσουν. Μια φορά, όταν ένας κρατούμενος, ένας δολοφόνος, ήρθε προς το μέρος μου ουρλιάζοντας. Κρατούσα το δίσκο με το μεσημεριανό μου στο χέρι, του απάντησα, αλλά επτά ή οκτώ από αυτούς με προστάτευσαν.» Τρεις μέρες αργότερα, ο άντρας ήρθε στο πλυντήριο, έπεσε στα γόνατα και φίλησε το χέρι μου. Συνειδητοποίησα τότε ότι το είχε κάνει για να αποκαταστήσει τον σεβασμό. Στη φυλακή, ο σεβασμός είναι ο άγραφος νόμος. Οι φυλακές δεν διοικούνται από φρουρούς, αλλά από κρατούμενους.
Από το κελί του στο Γουόντσγουορθ, μόλις ένα μίλι από το Γουίμπλεντον, ο Μπέκερ τα σκέφτηκε όλα: «Η ιστορία μου είναι τρελή. Ως αγόρι, ήμουν ο νεότερος πρωταθλητής του τουρνουά, σαράντα χρόνια αργότερα κατέληξα στη φυλακή. Αλλά πάντα ήμουν κάποιος που έσπαγε τα καλούπια. Με επέκριναν και μετά με μιμούνταν».
Ο Μπέκερ στα 58 του χρόνια, βλέπει το τένις από μια διαφορετική οπτική γωνία: «Τα παιδιά σήμερα δεν είναι πολύ περίεργα. Ζουν σε μια φούσκα. Σκέφτονται μόνο τα forehands και τα backhands, αλλά όταν η καριέρα τους τελειώνει και η ομάδα δεν είναι πλέον εκεί για να λύσει τα προβλήματά τους, μένουν να νιώθουν χαμένα. Αλλά δεν είναι εύκολο να σπάσεις αυτά τα καλούπια. Δεν είναι για όλους. Εγώ τώρα ξέρω ότι μπορείς να με ρίξεις στη χειρότερη κατάσταση, και θα βρω ακόμα μια διέξοδο».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
