Μικρή πράξη, μεγάλη αλλαγή
Μετά την πρόσφατη παρέμβαση πολίτη και την ανάδειξη του ζητήματος, ο Δήμος Θεσσαλονίκης αντέδρασε άμεσα, δείχνοντας γρήγορα αντανακλαστικά και προχωρώντας στην κατασκευή της απαραίτητης ράμπας προσβασιμότητας.
Λίγες ώρες μετά το ρεπορτάζ της parallaxi και την πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Τσιφτσόπουλου—ενός ανθρώπου με κινητική αναπηρία που καθημερινά μετακινείται με αμαξίδιο—συνεργεία του Δήμου βρέθηκαν στη διασταύρωση Βενιζέλου και Παπαδοπούλου για να τοποθετήσουν τις ράμπες που έπρεπε να υπάρχουν εδώ και χρόνια.
Το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Αναπηρίας, ο Κωνσταντίνος αποφάσισε ότι δεν θα περιμένει άλλο. Πήρε πιστολέτο, εργαλεία και τσιμέντο και άρχισε να σκάβει το πεζοδρόμιο προκειμένου να δημιουργήσει μόνος του έναν διάδρομο προσβασιμότητας.
Στο σημείο αυτό είχε «κολλήσει» αμέτρητες φορές. Είχε αιτηθεί λύση εδώ και έναν χρόνο—χωρίς αποτέλεσμα.
Όταν άρχισε να δουλεύει, οι καταστηματάρχες και οι κάτοικοι βγήκαν στον δρόμο. Του έδωσαν εργαλεία, υλικά, κουβάδες, λόγια στήριξης.
Μέσα σε μία ώρα είχε αφαιρέσει πέντε πέτρες και ξεκινούσε το μπετόν, γονατισμένος στη βροχή. «Δεν το έκανα μόνο για μένα», είπε. «Το έκανα για όλους όσοι δυσκολεύονται καθημερινά».
Λίγο πριν το μεσημέρι, ο Κωνσταντίνος είχε ολοκληρώσει την αυτοσχέδια ράμπα. Δεν τη θεώρησε λύση—τη θεώρησε κραυγή.
Και, πράγματι, η κραυγή αυτή έπιασε τόπο.
Το επόμενο πρωί, ο Δήμος Θεσσαλονίκης έστειλε συνεργεία να κατασκευάσουν δύο κανονικές ράμπες στα πεζοδρόμια της διασταύρωσης.
Η πράξη του Κωνσταντίνου δεν ήταν απλώς συμβολική. Ήταν υπενθύμιση ότι η Θεσσαλονίκη—όπως και πολλές ελληνικές πόλεις—πάσχει από προσβασιμότητα, όχι μόνο για άτομα με αναπηρία αλλά και για:
γονείς με καρότσια,
ηλικιωμένους,
πεζούς,
οποιονδήποτε χρειάζεται έναν δρόμο που να τον σέβεται.
Ο ίδιος το είπε ξεκάθαρα: «Μακάρι αυτό να δώσει ένα μήνυμα για το τι χρειάζεται πραγματικά η Θεσσαλονίκη».
