Η κυβέρνηση περιορίζει το δικαίωμα διαμαρτυρίας, επηρεάζοντας την αυθεντική λαϊκή κυριαρχία. Ας μην παραπλανιόμαστε: η πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή σχετικά με την ψήφο τροπολογίας είχε ελάχιστη ή καμία σχέση με την προστασία του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη. Η ουσία της υπόθεσης είναι αν οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να διαμαρτύρονται συλλογικά μπροστά από το κτίριο που αντιπροσωπεύει τη δημοκρατική διαδικασία της χώρας. Στην πραγματικότητα, η διαμαρτυρία είναι οργανικό στοιχείο της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας. Όμως, η κυβέρνηση δείχνει να βλέπει τις συγκεντρώσεις αυτές ως παραβατική συμπεριφορά, κάτι που αποτυπώνει την κρίσιμη αμφιβολία για την αναγκαιότητα των διαδηλώσεων.
Η κυβέρνηση έχει ήδη δείξει την εχθρότητά της προς τη συλλογική διαμαρτυρία και διεκδίκηση, θεσπίζοντας περιορισμούς στη συνδικαλιστική δράση και ψηφίζοντας νόμους κατά των διαδηλώσεων. Οι προσπάθειες ποινικοποίησης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και η χρήση δυνάμεων καταστολής κατά διαδηλώσεων αναδεικνύουν μια ευρύτερη αντίληψη κατά των φωνών που διεκδικούν δικαιώματα. Οι υπουργοί απαξιώνουν τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, προκειμένου να διασφαλίσουν μια αίσθηση ευταξίας στο δημόσιο χώρο, αλλά αυτή η προσέγγιση αποδεικνύει και μια βαθύτερη πεποίθηση: η διαμαρτυρία είναι μόνο για όσους είναι θεωρητικά «οπισθοδρομικοί» ή «υποκινούμενοι».
Είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ότι η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που θεωρεί ότι η αγορά είναι ο μόνος λογικός χώρος, θέτει τις διεκδικήσεις για κοινωνική δικαιοσύνη σε αντίθεση με την «οικονομική σταθερότητα». Αυτή η λογική δείχνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοπροβάλλονται ως Κέντρο επιδιώκουν να διατηρήσουν τη δύναμή τους, αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες του λαού.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
