Είναι εντυπωσιακό πόσο εύκολα βρίσκονται λύσεις για καταστολή και πόσο δύσκολα για χρηματοδότηση και αναβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων.
Κάμερες, αστυνομία, πειθαρχικά. Κάθε φορά που ένα πανεπιστήμιο γίνεται στόχος, το πρώτο που ακούμε είναι πώς θα το «συμμορφώσουν». Δεν ακούμε πώς θα το χρηματοδοτήσουν. Είναι βολικό να φαίνεται ότι το πρόβλημα στα πανεπιστήμια είναι η «ανομία» και όχι η υποχρηματοδότηση.
Βολεύει να νομίζουμε ότι η λύση είναι η καταστολή, γιατί έτσι κανείς δεν ασχολείται με το ότι δεν υπάρχει ούτε στέγη για τους φοιτητές, ούτε επαρκές προσωπικό, ούτε υποδομές.
Η δημόσια παιδεία και τα δημόσια πανεπιστήμια δέχονται εδώ και χρόνια επίθεση. Δεν θέλουν τα παιδιά του εργάτη να έχουν καλή παιδεία. Γιατί αν την έχουν, θα μπορούν να ανταγωνιστούν τα δικά τους παιδιά. Τα παιδιά που σπουδάζουν στα ιδιωτικά, που μετά θα πάνε στο εξωτερικό και θα έρθουν πίσω για να πάρουν τις καίριες θέσεις στην πολιτική και την οικονομία.
Η δημόσια εκπαίδευση είναι ο μόνος τρόπος να ανέβει κανείς κοινωνικά. Αν οι νέοι των λαϊκών οικογενειών έχουν πρόσβαση σε καλή εκπαίδευση, τότε μπορούν να σταθούν στα ίσα απέναντι στους «καλοσπουδασμένους» γόνους. Και αυτό δεν το θέλουν. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο ακούμε για μέτρα «ασφάλειας» και ποτέ για αναβάθμιση των πανεπιστημίων. Κάμερες αντί για καθηγητές. Περιπολίες αντί για εργαστήρια.
Δεν είναι τυχαίο. Όταν καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι οι «κουκουλοφόροι», αλλά η πολιτική υποβάθμισης, τότε ίσως σταματήσουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας και αρχίσουμε να απαιτούμε αυτά που πραγματικά μας ανήκουν: Δημόσια παιδεία για όλους.
Γιατί αν χαθούν τα δημόσια πανεπιστήμια, χάνεται και η ελπίδα κοινωνικής ανόδου.
