Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα που ήθελε να μοιάσει σε εταιρεία, ο εχθρός δεν ήταν η διαφθορά, η αναξιοκρατία ή τα σόγια της εξουσίας. Ήταν ο δημόσιος υπάλληλος.
Και κάπως έτσι, βγήκε ο πρωθυπουργός και είπε: «Να καταργήσουμε τη μονιμότητα στο Δημόσιο». Εντωμεταξύ οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να “παυθούν” από το δημόσιο και με το υπάρχον καθεστώς;
Άρθρο 103 του Συντάγματος: Ο υπάλληλος παύεται με δικαστική απόφαση ή με υπηρεσιακό συμβούλιο. Κι αν διαφωνεί, πάει στο ΣτΕ. Άρα υπάρχει δικαιοσύνη. Υπάρχει διαδικασία. Δεν είναι «άβατο». Είναι Σύνταγμα. Και όταν κάτι δεν αποδίδει, δεν καταργείς το Σύνταγμα. Βελτιώνεις το σύστημα.
Αν ήθελαν αξιολόγηση, θα ξεκινούσαν από αλλού: Από τα σόγια που λυμαίνονται το κράτος. Από ανιψιούς, κουμπάρους, μπατζανάκηδες και βαφτιστήρια με καρέκλες στα ΔΣ. Να δούμε ποιος μπήκε με βιογραφικό και ποιος με επίθετο.
Θες αξιοκρατία; Φτιάξε σύστημα αξιολόγησης που δουλεύει. Με αντικειμενικά κριτήρια, διαφάνεια, ανεξάρτητο έλεγχο. Τέλος στα ρουσφέτια. Τέλος στην κουμπαριά. Να καταργήσουμε τη μονιμότητα της οικογενειοκρατίας. Γιατί αυτό δεν είναι μονιμότητα. Είναι χειρότερο. Είναι κληρονομικό δίκαιο.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ο δημόσιος υπάλληλος. Είναι ότι καλλιεργείται μύθος κατά του Δημοσίου, για να περάσει η ιδιωτικοποίηση των πάντων.
Αν διαλυθεί το δημόσιο, δεν μένει κράτος. Μένει μόνο αγορά. Ας αφήσουμε τη μονιμότητα ήσυχη και ας ξεκινήσουμε με πιο σοβαρά πράγματα. Όπως, ξέρω ’γω… να μην είναι το κράτος οικογενειακή σου ΟΕ.
