Το μεταπολεμικό βρετανικό πολιτικό κατεστημένο καταρρέει. Οι Συντηρητικοί έχουν βυθιστεί από πέρυσι σε έναν θανατηφόρο φαύλο κύκλο. Οι Εργατικοί οδηγούνται στην ίδια κατεύθυνση, πιάνοντας πιάτο στις δημοσκοπήσεις και χάνοντας ψήφους προς κάθε κατεύθυνση.
Βρισκόμαστε σε μια μοναδική θέση, με μια πολυκομματική πραγματικότητα να έχει στριμωχτεί σε ένα εκλογικό σύστημα φτιαγμένο για δύο. Μετά τις επόμενες εκλογές, ό,τι κι αν συμβεί, φαίνεται ότι θα βρεθούμε με μια κυβέρνηση που δεν περιμέναμε.
Η υπομονή των πολιτών έχει εξαντληθεί. Ένα πλήθος αποτυχιών έχει φέρει το τέλος της πολιτικής της διαχείρισης και την ανάδυση μιας πολιτικής τής απελπισίας και της αηδίας. Όμως τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Η πολιτική εξαρτάται από την ηγεσία, την έμπνευση και τα κότσια.
O Κιρ Στάρμερ ξεκίνησε ως ένας αναντίρρητα σοβαρός ηγέτης, που περιβαλλόταν από συναδέλφους οι οποίοι είχαν πάρει σοβαρά την ανάγκη για επενδύσεις. Ξέραμε ότι δεν θα ήταν εύκολο. Ο προϋπολογισμός που είχαν αφήσει οι Τόρις ήταν διάτρητος. Το εμπόριο με την ΕΕ ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για την ανάπτυξη. Και τότε δεν μιλούσαμε ακόμη για δασμούς.
Το δικομματικό σύστημα έχει πλέον γκρεμιστεί. Στα δεξιά, το Reform θα συνεχίσει να προετοιμάζεται για την εξουσία. Αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά, οδηγούμαστε προς μια κυβέρνηση Φάρατζ.
Ο Στάρμερ μπορεί να είναι ένας ικανός διαχειριστής, μέχρι τώρα όμως δεν έχει μπορέσει να ακούσει τον σφυγμό της κοινωνίας και να προωθήσει τις δραστικές αλλαγές που χρειάζεται η Βρετανία. Ακόμη πάντως κι αν εκείνος αποχωρήσει, θα χρειαστεί ένας ηγέτης με μεγάλο χάρισμα για να αλλάξει τα πράγματα. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν φυτρώνουν στα δέντρα.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
