Η κυβερνητική πολιτική ενισχύει τις 13 ώρες εργασίας, υπονομεύοντας τα εργασιακά δικαιώματα και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων. Αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει από την αρχή τις πραγματικές της προθέσεις. Δεν εξελέγη με υπόσχεση για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αλλά δύο φορές με τη δέσμευση ότι οι συνθήκες θα επιδεινωθούν. Η ρύθμιση του νόμου Χατζηδάκη για την απελευθέρωση των απολύσεων και το πρόσφατο νομοσχέδιο για τη Δίκαιη Εργασία Για Όλους, όπως προβάλλεται από το υπουργείο, εντάσσονται σε μια διαρκή κρίση στον τομέα της εργασίας, κυρίως κατά την πανδημία. Καθώς οι ρυθμοί φτωχοποίησης αυξάνονται, το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα εργαστείς 13 ώρες ή καθόλου.
Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο δεν περιλαμβάνει Δίκαιη Εργασία Για Όλους, αλλά προσφέρει τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης για 13 ώρες εργασίας. Αν δεν θέλεις, κάποιος άλλος θα επιθυμήσει να το κάνει. Αυτό αποδεικνύει ότι η αγορά εργασίας έχει αλλάξει και η απελευθέρωση των απολύσεων καθιστά τη Δίκαιη Εργασία Για Όλους εξαρτώμενη από την ευχέρεια των εργοδοτών.
Η κατάργηση των υπερωριών επιφέρει σοβαρές συνέπειες, καθώς οι εργαζόμενοι που ήδη εργάζονται 13 ώρες δεν έχουν θεσμική προστασία. Αυτό ανοίγει τον δρόμο για αύξηση των κερδών των επιχειρήσεων, αφού ένας εργαζόμενος θα εργάζεται όσο δύο, χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα σωματεία της χώρας εκφράζουν έντονες αντιδράσεις. Η ΓΣΣΕ ζητά την απόσυρση των αμφισβητούμενων άρθρων και καλεί σε κινητοποιήσεις. Η ΠΟΕΕΤ επισημαίνει πως αν δεν υπολογιστούν τα διαλείμματα, το 13ωρο μπορεί εύκολα να γίνει 14ωρο. Αναρωτιέται κανείς πώς περιμένουμε οι εργαζόμενοι να διατηρήσουν μια ισορροπημένη ζωή, να αναψυχούν ή να ανατρέφουν οικογένειες. Είναι σαφές ότι η απαξίωση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων εντείνεται.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει αναγνωρίσει τη χρόνια υπερκόπωση ως ένα σοβαρό ζήτημα υγείας, το οποίο επηρεάζει τη νέα γενιά. Οι σημερινοί 30άρηδες βιώνουν το άγχος και την ανασφάλεια στην εργασία τους, σε σύγκριση με τις συνθήκες ζωής των γονιών τους. Το burnout δεν είναι απλώς μία κατάσταση κόπωσης αλλά μια σοβαρή κρίση υγείας που δεν πρέπει να αγνοείται.
Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι συνθήκες εργασίας, που θεωρούνταν δεδομένες, μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες για τους εργαζόμενους. Ο Πωλ Λαφάργκ το 1883 είχε επισημάνει τη σημασία της αναψυχής και της ποιότητας ζωής. Το Δικαίωμα στην Τεμπελιά αναφέρεται στην ανάγκη για ελεύθερο χρόνο και απόλαυση της ζωής, στοιχειώδεις αξίες που διακυβεύονται με την υπερβολική εργασία.
Σε κάθε εποχή, η μείωση των εργασιακών δικαιωμάτων έχει ως αποτέλεσμα τη βαθιά οικονομική κρίση και δεν οδηγεί ποτέ σε ανάπτυξη. Το ζητούμενο είναι να προστατευτούν τα δικαιώματα των εργαζομένων, όχι να υποβαθμιστούν.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
