80.000 κενές θέσεις εργασίας στον τουρισμό. Μπούρδες. Θέσεις δουλείας εννοείτε.
«Ιδιοκτήτης ταβέρνας στη Χαλκιδική προσέλαβε 70χρονη για τη λάντζα γιατί δεν βρίσκει προσωπικό», διαβάζω την είδηση. Φέρτε μου ένα σύννεφο να πέσω.
«Γιατί δεν πάνε οι νέοι να δουλέψουν;», αναρωτιούνται. Μήπως φταίει η τεμπελιά; Το TikTok; είναι κακομαθημένοι, αχάριστοι, που δε δουλεύουν για την εμπειρία αλλά θέλουν… ΜΙΣΘΟ και ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. Και δεν φτάνει που θέλουν λεφτά (τι θράσος), θέλουν και… σπίτι χωρίς μούχλα. Ντουζιέρα χωρίς κατσαρίδες. Αέρα να αναπνέουν.
Καταλαβαίνεις τώρα γιατί δεν πάει μπροστά αυτός ο τόπος; Κανείς δεν θέλει να δουλεύει 12 ώρες τη μέρα, με ρεπό κάθε δεύτερη Πανσέληνο, να κοιμάται σε αποθήκη με άλλα 3 άτομα, να πλένει πιάτα με το νερό που έπλενε χθες ο μάγειρας τη λάντζα του, και στο τέλος του μήνα να παίρνει 900 ευρώ και μια “ευχή” απ’ το αφεντικό.
Όμως δεν είναι μόνο το οικονομικό. Είναι και η κουλτούρα. Γιατί η ελληνική μικροεπιχειρηματικότητα του “οικογενειακού κλίματος” μεταφράζεται συχνά σε «αγκαλίτσες, μισθός λίγο πάνω από τον βασικό γιατί είσαι τυχερός έχεις και πουρμπουάρ». Και το “δυναμικό περιβάλλον” σημαίνει «να προλάβεις να βγάλεις δουλειά τριών, γιατί οι άλλοι δύο έφυγαν, δεν άντεξαν τα δύσκολα».
Αφού δεν τους βρίσκουμε, λέει, θα φέρουμε Ινδούς και Αιγύπτιους. Τέλεια! Γιατί αντί να πληρώσουμε σωστά, να φτιάξουμε συνθήκες, να δώσουμε ένσημα, να σεβαστούμε τον άνθρωπο… ας εισάγουμε άλλον άνθρωπο. Μπας και αυτός αντέξει λίγο παραπάνω πριν καταλάβει που ήρθε.
Και τώρα ας πούμε την αλήθεια που όλοι ξέρουμε: Δεν λείπουν οι εργαζόμενοι. Λείπουν οι βασικές προϋποθέσεις για να θέλει κάποιος να δουλέψει. Πληρωμή. Ξεκούραση. Κατοικία. Σεβασμός. Δεν λείπουν οι εργαζόμενοι. Λείπουν οι εργοδότες που πληρώνουν, σέβονται και δεν κοιμίζουν τον κόσμο σε κοτέτσια.
