Εξετάζουμε τα θεσμικά ελλείμματα στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική κουλτούρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ελληνικοί κρατικοί οργανισμοί δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις αυξανόμενες απαιτήσεις μιας πολυπλοκότερης μεταβιομηχανικής κοινωνίας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί συμβαίνει αυτό, με την κρατική εξουσία να έχει την ευθύνη για την οργάνωση και διοίκηση των θεσμών. Είναι η αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας για την ανάπτυξη αποτελεσματικών οργανισμών που ενισχύει φαινόμενα όπως η ευνοιοκρατία και η αναξιοκρατία, επισημαίνουν οι περισσότερες αναλύσεις.
Αν και η ελληνική πολιτική εξουσία φαίνεται προσανατολισμένη στο βραχυπρόθεσμο όφελος, η μελέτη των θεσμών είναι αναγκαία προκειμένου να εντοπιστούν οι ρίζες του προβλήματος. Η κατανόηση της φύσης του κρατικού θεσμού και του ανθρώπινου δυναμικού που απαιτείται για τη λειτουργία του είναι επιτακτική. Αλλιώς, οι καταστροφές που αναμένονται στην κοινωνία θα είναι πολλαπλές, αφήνοντάς μας με την ελπίδα για ένα θαύμα.
Αν εξετάσουμε την ιστορική διαμόρφωση των κρατικών θεσμών στην Ελλάδα, θα παρατηρήσουμε ότι έχουν βασιστεί σε δυτικά πρότυπα γραφειοκρατίας. Ωστόσο, το ελληνικό κοινωνικό σώμα, που προσδεδεμένο σε παραδοσιακές αξίες και οικογενειακούς δεσμούς, δυσκολεύτηκε να υιοθετήσει αυτές τις αλλαγές. Η ευνοιοκρατία στην ελληνική κοινωνία αποτέλεσε το φυσικό επακόλουθο αυτής της σχέσης, με τους κρατικούς θεσμούς να αλλοιώνονται και να προσαρμόζονται στις παραδοσιακές ανάγκες της κοινωνίας.
Εν κατακλείδι, η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι να επαναστατήσουμε εναντίον αυτής της κουλτούρας και να επικεντρωθούμε στο ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να συνεισφέρουμε στη λειτουργία των θεσμών μας. Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η τεχνική και διαδικαστική αναμόρφωση, αλλά και η εσωτερική μας συνείδηση ως κοινωνία.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
