Αναστοχασμός για το πνεύμα της αντίστασης και την ελπίδα ενός καλύτερου αύριο στην ελληνική κοινωνία. Όταν ήμασταν παιδιά και παρακολουθούσαμε τα αφιερώματα στην 28η Οκτωβρίου 1940, το κλίμα ενθουσιασμού μας φαίνονταν ασυνήθιστο. Άνθρωποι χαίρονταν, ενώ ετοιμάζονταν να πολεμήσουν σε αντίξοες συνθήκες. Με την πάροδο των χρόνων, τα ερωτήματα έγιναν πιο επιτακτικά. Πώς κατάφερε μια κοινωνία που είχε υποφέρει από μια σκληρή δικτατορία να ξεσηκωθεί και να αντισταθεί; Η ενότητα του λαού γύρω από έναν κοινό σκοπό ήταν το αποτέλεσμα του αγώνα για την ελευθερία. Πώς οι πολίτες ένιωθαν την ανάγκη να πολεμήσουν, ακόμα και όταν η κατάσταση φαινόταν χαμένη;
Στην πορεία της ενηλικίωσής μας, αρχίσαμε να αναζητούμε απαντήσεις από εκείνους που είχαν βιώσει τα γεγονότα, εντοπίζοντας σε πολλές μαρτυρίες μια σχεδόν φυσική αντίδραση. Το ερώτημα παραμένει επίκαιρο: πώς μπορεί μια κοινωνία να ενωθεί γύρω από έναν κοινό αγώνα, ακόμα και υπό δύσκολες και άνισες συνθήκες;
Η απάντηση μπορεί να είναι πιο απλή από ό,τι νομίζουμε: οι κοινωνίες μπορούν να ενωθούν μόνο όταν αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Δεν συγκεντρώνονται γύρω από την ήττα ή την απογοήτευση, αλλά γύρω από την ελπίδα και την επιθυμία για βελτίωση. Όταν, λοιπόν, εκείνο το πρωί της 28ης Οκτωβρίου, οι Έλληνες κατανοούσαν ότι η αντίσταση δεν αφορούσε απλώς την απόκρουση μιας επίθεσης, αλλά τη δυνατότητα για μια διαφορετική πορεία της χώρας.
Αυτή την ουσία αποτύπωσε με σαφήνεια η επιστολή του Νίκου Ζαχαριάδη, φυλακισμένου γραμματέα του ΚΚΕ, ο οποίος επεσήμανε τη σφοδρότητα του αγώνα για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Αναφέρθηκε στη σκληρή πραγματικότητα του πολέμου, αλλά και στην επιτακτική ανάγκη για ενότητα και συλλογική προσπάθεια, ώστε κάθε γωνιά της χώρας να γίνει φρούριο κατά της τυραννίας.
Η αναγνώριση του δίκαιου αυτού αγώνα ήταν εκείνη που γέννησε ηρωισμούς, τόσο στο Αλβανικό μέτωπο όσο και κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης. Σήμερα, καθώς οι παλαιότερες γενιές που έζησαν αυτά τα γεγονότα δεν είναι πια μαζί μας, η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από εκείνο το πνεύμα του αγώνα, που να πιστεύει ότι μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να αγωνιστεί για μια καλύτερη ζωή με δικαιοσύνη και αλήθεια.
Η ανάγκη για ηγεσίες που να εμπνέουν την κοινωνία να αγωνιστεί και να ελπίζει είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η αξία της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της προόδου παραμένει αναλλοίωτη, και οι προκλήσεις είναι ίδιες, αν όχι μεγαλύτερες. Δεν έχουμε απλώς ανάγκη από πολιτικούς που υπόσχονται εύκολες λύσεις, αλλά από εκείνους που προάγουν τη συλλογική δράση και τον κοινό αγώνα.
Η αναγνώριση ότι ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο είναι αναγκαίος, θα μας επαναφέρει στην ουσία της ιστορίας μας και στην ανάγκη να ξαναβρούμε το πνεύμα του αγώνα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
