Ανασκόπηση της ελληνικής εποποιίας 1940-41 και του φανατισμού του λαού. Εφέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε στην πράξη η ιστορική έξαρση του ελληνικού λαού, γνωστή ως το έπος της Αλβανίας. Ανάμεσα 7 και 9 Μαρτίου του 1941, η προώθησή μας στο έδαφος του αντιπάλου έφτασε στο ακραίο όριο. Ο στρατηγός Ούγκο Καβαλλέρο, επιφορτισμένος με την εκτέλεση μιας επιθετικής ενέργειας, είχε λάβει διαταγή να ξεκινήσει μια απελπισμένη επίθεση που προοριζόταν, σύμφωνα με την υπόσχεση του Μουσσολίνι προς τον Χίτλερ, να κατακλύσει την Ελλάδα. Ο φασισμός, ωστόσο, κατέληξε να υποστεί βαριά ήττα και ο ελληνικός λαός διατήρησε τη δόξα του μέσα από τον αγώνα του.
Αν ο μύθος του ’40-’41 είναι θετικός και αγνός στο σύνολό του, στα επιμέρους, επικρατεί μια όχι πάντοτε αγνή ασάφεια. Ας προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια από τα σημεία αυτά, με σκοπό να συμβάλουμε στην αλησμόνητη επέτειο.
Είναι χαρακτηριστική η μνημειώδης συνάντηση του Μεταξά με τους αρχισυντάκτες του αθηναϊκού Τύπου, όπου ο πρωθυπουργός δήλωσε αισιόδοξος για τη νίκη, όχι όμως και για την άμεση. Η Ελλάδα πολεμά για τη δόξα και την τιμή της, γεγονός που αποδεικνύει το σθένος και την αγάπη του λαού για την πατρίδα του.
Η συνεισφορά των απλών ανθρώπων, που ενάντια σε κάθε πρόβλεψη βρέθηκαν στο μέτωπο, απέδειξε ότι το ’40 ήταν μια στιγμή συλλογικής συνείδησης και αποφασιστικότητας. Κλείνοντας αυτή την αναδρομή, ας τιμήσουμε τη μνήμη όσων έπεσαν στον αγώνα, με την προσευχή ότι το χώμα που τους σκεπάζει είναι αγιασμένο.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
