Η σφαγή του Διστόμου, ένα από τα πιο αιμοσταγή εγκλήματα της γερμανικής κατοχής, αποτυπώνει τη θηριωδία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 10 Ιουνίου 1944, λίγους μήνες πριν από την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων και την απελευθέρωση της Ελλάδας, οι Ναζί εκτέλεσαν στη Στερεά Ελλάδα ένα από τα πιο αιμοσταγή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τη σφαγή του Διστόμου. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι νεκροί έφτασαν τους 228, εκ των οποίων 117 ήταν γυναίκες και 53 παιδιά κάτω των 16 ετών. Η εισβολή έγινε από τμήματα των SS που εισήλθαν στην πόλη με σκοπό να τη βυθίσουν στο αίμα. Ενώ οι επίσημες αναφορές μιλούν για 228 θύματα, μια μαρτυρία του George Wehrly, απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, αναφέρει ότι οι νεκροί στην ευρύτερη περιοχή έφτασαν τους 600.
Ποτέ ξανά!
Η σημασία της σφαγής του Διστόμου στην ιστορία της Γερμανίας εκφράζεται στα λόγια του γερμανού πρεσβευτή Γενς Πλέτνερ το 2018: «Το έγκλημα της Βέρμαχτ στο Δίστομο ανήκει στα μελανότερα κεφάλαια της γερμανικής κατοχής κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα εγκλήματα αυτά δεν πρέπει να ξεχαστούν ποτέ!»
Από τις μαρτυρίες που καταγράφηκαν, αυτή του Αργύρη Φουντούρη, κατοίκου του Διστόμου που σε ηλικία μόλις 4 ετών έχασε τους γονείς του, ξεχωρίζει. Ο Αργύρης θυμάται τη δραματική εκείνη μέρα, όταν οι κάτοικοι προετοιμάζονταν για τις καθημερινές τους ασχολίες και το μνημόσυνο τεσσάρων συγχωριανών τους που είχαν χάσει τη ζωή τους. Οι Γερμανοί εισήλθαν στο χωριό με φορτηγά και διατάσσουν τους κατοίκους να κλειστούν στα σπίτια τους. Καθώς η σφαγή ξέσπασε, οι φλόγες και οι καπνοί κατακλύζουν το Δίστομο, με τον μικρό Αργύρη να χάνει τους γονείς του και πολλούς συγγενείς.
Τα χρόνια που έχουν περάσει δεν έχουν μειώσει την ένταση των συναισθημάτων. «Τη στιγμή που δεν θα στενοχωριέμαι, θα είμαι κλινικά ή ηθικά νεκρός», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αργύρης.
Ο Ηλίας Βενέζης, στο άρθρο του στο Βήμα της 15ης Μαΐου 1951, υπενθυμίζει τη μαύρη ημέρα της σφαγής του Διστόμου και την απόφαση των Συμμάχων να παραδώσουν τον γερμανό αξιωματικό που ευθύνεται για το έγκλημα. «Κανένα αίσθημα εκδίκησης δεν υπαγορεύει αυτές τις γραμμές», σημειώνει, αναδεικνύοντας την ανησυχία για την μνήμη του πόνου και της τραγωδίας.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
