Ένας ελληνικός κήπος ή ένα αστικό λιβάδι, στο κέντρο μιας πόλης, χωρίς ατελείωτους υδροβόρους χλοοτάπητες αλλά με γκορτσιές, κρανιές, σαμπούκο, άγρια λεβάντα, σπαθόχορτο και άγριες τριανταφυλλιές, είναι το μοντέλο που οραματίζονται τα τελευταία χρόνια για τον αστικό σχεδιασμό πολλοί άνθρωποι από διαφορετικούς επιστημονικούς κλάδους. Το μοντέλο αυτό συνιστά, ταυτόχρονα, ευρωπαϊκή νόρμα και παγκόσμια τάση, με στόχο την εφαρμογή, στο εσωτερικό των πόλεων, φιλοπεριβαλλοντικών λύσεων που βασίζονται στη φύση. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο τα φυτά της τοπικής χλωρίδας προσελκύουν πεταλούδες, μέλισσες, έντομα, πουλιά και άλλους φυσικούς επικονιαστές, η διατήρηση των εγχώριων ειδών ενισχύει την αστική ανθεκτικότητα, οι απαιτήσεις σε πόρους, νερό, λιπάσματα και φάρμακα ελαχιστοποιούνται και οι κάτοικοι βιώνουν μια ευεργετική εμπειρία επαφής με το φυσικό περιβάλλον.
«Ξενοδόχοι, αλλά και δήμαρχοι, μας ζητούν να ελληνοποιήσουμε τη χλωρίδα των υποδομών και των πόλεων, δηλαδή να ξεφύγουμε από τα εμπορικά είδη και να χρησιμοποιήσουμε ελληνικά υποχρησιμοποιούμενα είδη. Με τον τρόπο αυτό στη θέση του χλοοτάπητα και των φοινικοειδών, τοποθετούνται ελληνικά φυτά στους εξωτερικούς χώρους των ξενοδοχείων, με αποτέλεσμα οι τουρίστες να βιώνουν το φυσικό περιβάλλον ενός τόπου και η επιχείρηση να λαμβάνει πιστοποίηση ότι είναι φιλική προς το περιβάλλον» τονίζει εκπρόσωπος του Βαλκανικού Βοτανικού Κήπου Κρουσσίων.
Ο ίδιος τονίζει ότι το εν λόγω μοντέλο του ελληνικού κήπου είναι εμπνευσμένο από το έργο του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη στον αστικό σχεδιασμό και προσθέτει ότι πρέπει να αντιληφθούμε ότι όταν κατέχουμε ένα κομμάτι γης, αυτό δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Ανήκει στο περιβάλλον και οφείλουμε να σκεφτόμαστε φιλοπεριβαλλοντικά.
Τα υποχρησιμοποιούμενα φυτά και ο ρόλος τους
Αναφερόμενος ειδικότερα στα υποχρησιμοποιούμενα φυτά, μιλάει για τις γκορτσιές, οι καρποί των οποίων χρησιμοποιούνταν παραδοσιακά. Η λεβάντα stoechas είναι μια ελληνική ποικιλία που δεν καλλιεργείται ιδιαίτερα για το αιθέριο έλαιό της, ωστόσο είναι ένα φυτό εξαιρετικά μελισσοτροφικό.
Η άγρια τριανταφυλλιά μπορεί να διαδοθεί, προσφέροντας εξαιρετικούς καρπούς πλούσιους σε βιταμίνη C. Η Κρανιά και ο σαμπούκος είναι επίσης φυτά που εντάσσονται στο αστικό πράσινο και προσφέρουν οικολογική διαχείριση, καθώς είναι ανθεκτικά.
Η καλλιέργεια τέτοιων ειδών σε αστικά περιβάλλοντα είναι σε συμφωνία με τον κανόνα 3 – 30 – 300, ο οποίος υποδεικνύει ότι ο κάθε πολίτης πρέπει να έχει πρόσβαση σε τουλάχιστον τρία δέντρα από το παράθυρό του και ότι το 30% του ορίζοντά του θα πρέπει να καλύπτεται από φυλλωσιές.
Αυτές οι προσπάθειες προωθούνται και διεθνώς, όπως καταδεικνύει το σχέδιο Ριάντ 2030, που στοχεύει στη δημιουργία του μεγαλύτερου βοτανικού κήπου του κόσμου, με στόχο την αύξηση του ποσοστού πρασίνου ανά κάτοικο.
«Με σύνθημα ‘να γυρίζει, να μυρίζει, να σφυρίζει’, επαναφέρουμε την ιδέα των αστικών κήπων, ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να παρατηρούν τις αλλαγές της φύσης καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου» καταλήγει.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
