Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σύμφωνα με τους αγροτοσυνδικαλιστές, είναι ότι η πολιτεία δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο, μακροπρόθεσμο σχέδιο για τον πρωτογενή τομέα
Τέτοιες εικόνες είχαμε να ζήσουμε από το μακρινό 1998, όταν Πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Σημίτης και η αστυνομία έσκαγε τα λάστιχα των αγροτών για να μην βγουν στα μπλόκα. Σήμερα, τα αγροτικά μπλόκα παραπέμπουν σε εκείνες τις ημέρες, αφού οι αγρότες είναι οργισμένοι και λένε ότι η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο και το Μέγαρο Μαξίμου τους κουνάει το δάκτυλο, λέγοντας τους ότι δεν πρέπει να κλείσει η Εθνική Οδός και να διακοπεί η κυκλοφορία των οχημάτων. Προφανώς, αν η κυβέρνηση τους είχε εξοφλήσει δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο.
Η αλήθεια είναι ότι τα τρακτέρ έχουν ήδη παραταχθεί σε κομβικά σημεία της χώρας, από τη Θεσσαλία έως τη Μακεδονία, σηματοδοτώντας μια θερμή περίοδο αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα, το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να μετατοπίσει τις ευθύνες, υιοθετώντας έναν αυστηρό και… διδακτικό τόνο απέναντι σε αγρότες και κτηνοτρόφους, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τις δικές της ευθύνες. Το χάσμα, όμως, ανάμεσα στους αγρότες και την κυβέρνηση μεγαλώνει συνεχώς και αυτήν τη στιγμή ο διάλογος μεταξύ τους φαντάζει πολύ μακρινή υπόθεση.
Από λόγια «χόρτασαν» οι αγρότες
Η ουσία είναι ότι παρά τις δεσμεύσεις, τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις της κυβέρνησης πως θα σταθεί στο πλευρό των παραγωγών, το κόστος καυσίμων παραμένει υψηλό, το ίδιο και των ζωοτροφών, που προστίθενται στις καθυστερήσεις των αποζημιώσεων και στην καταβολή ενισχύσεων. Όλα αυτά κάνουν το μείγμα εκρηκτικό και δείχνει πως το μέτωπο που έχει ανοίξει δεν θα κλείσει εύκολα. Από την πλευρά της η κυβέρνηση επιχειρεί να κατευνάσει τους αγρότες με αποσπασματικές ανακοινώσεις. Όμως ο αγροτικός κόσμος επιμένει και διατρανώνει την άποψη ότι τα μέτρα δεν επαρκούν ούτε καν για να καλύψουν τις βασικές ανάγκες της παραγωγής. Έτσι, η «λύση» δεν φαίνεται να βρίσκεται άμεσα, διότι πολύ απλά υπό αυτές τις συνθήκες οι δυο πλευρές αδυνατούν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, σύμφωνα με τους αγροτοσυνδικαλιστές, είναι ότι η πολιτεία δεν έχει μέχρι σήμερα παρουσιάσει ένα ολοκληρωμένο, μακροπρόθεσμο σχέδιο για τον πρωτογενή τομέα. Οι εξαγωγές μπορεί να καταγράφουν ανοδική πορεία, όμως αυτό δεν μεταφράζεται σε βελτίωση του εισοδήματος τους. Αντίθετα, πολλοί μιλούν για την «εξαφάνιση» μικρομεσαίων αγροτικών εκμεταλλεύσεων που δεν μπορούν να αντέξουν τον ανταγωνισμό ούτε το αυξανόμενο κόστος.
Η κυβέρνηση κάνει ότι δεν καταλαβαίνει…
Σε πολιτικό επίπεδο, η κυβέρνηση δείχνει να είναι ενοχλημένη από την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων, αλλά αποφεύγει να αναλάβει την ευθύνη για τη συσσωρευμένη αγανάκτηση. Η στάση αυτή στέλνει το «μήνυμα» ότι η φωνή του αγροτικού κόσμου δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη. Και αυτό είναι επικίνδυνο όχι μόνο για την παραγωγή και την οικονομία, αλλά και για την κοινωνική συνοχή της ελληνικής περιφέρειας.
Με λίγα λόγια οι αγροτικές κινητοποιήσεις δεν είναι μια «εικόνα ρουτίνας» ούτε μια… εθιμοτυπική διαμαρτυρία όπως θέλουν να την παρουσιάσουν ορισμένοι. Είναι μια κραυγή αγωνίας από έναν κλάδο που κρατά ζωντανές πολλές περιοχές της Ελλάδας. Το ερώτημα που προκύπτει πλέον είναι αν η κυβέρνηση θα αποφασίσει επιτέλους να ακούσει πραγματικά τα προβλήματά τους και κυρίως, να δράσει ουσιαστικά.
