Η Χαριλάου Τρικούπη αποπνέει ηρεμία. Οι τόνοι κρατιούνται χαμηλά, τα στελέχη ευθυγραμμίζονται, και το αφήγημα της “υπεύθυνης αντιπολίτευσης” κερδίζει χρόνο και χώρο.
Όμως κάτω από τη βιτρίνα της ενότητας, χτυπά μια κομματική καρδιά με αυξημένους παλμούς.
Το “όχι σε όλα” προς τη ΝΔ και η “επιλεκτική κώφωση” στις προτάσεις συνεργασίας από την Αριστερά αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα σε πιο παλιούς ΠΑΣΟΚους. Η απόσταση από την Πλεύση Ελευθερίας μεγαλώνει, αλλά η απόσταση από την κοινωνική βάση μικραίνει επικίνδυνα, κυρίως στους νέους.
Μικρές ομάδες βουλευτών και τοπικών στελεχών αρχίζουν να ψιθυρίζουν πως η πολιτική σιωπή σε καίρια ζητήματα ίσως εκληφθεί ως δισταγμός – ή και φόβος. Ο Ανδρουλάκης απολαμβάνει προσωρινής κομματικής ασυλίας, όμως όλοι ξέρουν πως το πράσινο 11,8% δεν αρκεί για να χτιστεί εθνική στρατηγική.
Όχι χωρίς απαντήσεις για την επόμενη μέρα.
