Ανάλυση της ακινησίας στο πολιτικό σύστημα και προτάσεις για τη βελτίωση της λειτουργίας της Βουλής. Το τελευταίο διάστημα, ο όρος ακινησία έχει αρχίσει να εισέρχεται στο πολιτικό λεξιλόγιο, ιδίως όταν αφορά την εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, είναι πιο σκόπιμο οι πολιτικές δυνάμεις να εστιάσουν στην ακινησία που επικρατεί στη λειτουργία του πολιτεύματος. Εδώ είναι όπου ισχύουν οι στίχοι ότι όλα αλλάζουν, αλλά τελικά παραμένουν τα ίδια. Αυτό που παρατηρείται είναι η βαθύτερη κρίση του αντιπροσωπευτικού συστήματος και η απομάκρυνση των νέων από την πολιτική.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συζήτηση στη Βουλή σχετικά με τις προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής στην υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ. Σύμφωνα με τις συνταγματικές διατάξεις, δεν υπάρχει ρητή πρόβλεψη για τον ελάχιστο αριθμό βουλευτών που απαιτείται για την έναρξη μιας ψηφοφορίας, ενώ οι διατάξεις για τις απαιτούμενες πλειοψηφίες αφορούν μόνο την υπερψήφιση προτάσεων.
Η δεύτερη παραδοχή αφορά το γεγονός ότι οι βουλευτές δεν έχουν τη διακριτική ευχέρεια να ψηφίσουν με επιστολική ψήφο παρά μόνο σε συγκεκριμένες εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως καθορίζεται από τον Κανονισμό της Βουλής. Σε κάθε περίπτωση, οι αμφιβολίες σχετικά με διαδικαστικά ζητήματα λύνονται από τον Πρόεδρο της Βουλής και, εφόσον εξακολουθούν, από την ίδια τη Βουλή.
Στην ουσία, όταν προκύπτουν ερωτήματα σχετικά με τη συμμόρφωση προς τις διαδικασίες, δεν υπάρχει κανείς να κρίνει αν τηρήθηκαν τα παραπάνω στη συγκεκριμένη συζήτηση. Η κυβέρνηση αποφασίζει μόνη της, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο όπου οι αντιρρήσεις της αντιπολίτευσης δεν έχουν καμία αποδοχή. Καθώς η κοινωνία περιμένει τις πολιτικές δυνάμεις να αποφασίσουν αν θέλουμε να ελέγχεται η τήρηση του Συντάγματος, είναι αναγκαίο να συμφωνήσουμε στην ίδρυση ενός ανεξάρτητου δικαστικού οργάνου που θα διασφαλίσει αυτή την τήρηση.
Η συζήτηση για τη δικαστικοποίηση της πολιτικής ζωής μπορεί να φαίνεται επίμαχη, αλλά στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών κρατών, λειτουργούν συνταγματικά δικαστήρια που χειρίζονται τέτοιες διαφορές, χωρίς να έχει διακυβευτεί η πολιτική τους ζωή. Αντίθετα, η ύπαρξή τους ενισχύει τη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος.
Είναι πιθανό οι πολιτικές δυνάμεις να μη θέλουν μια τέτοια ριζική αλλαγή, καθώς οι κυβερνητικές πλειοψηφίες δεν θέλουν εμπόδια και οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης περιμένουν τη σειρά τους για την εξουσία. Όμως οι πολίτες είναι αυτοί που αξιολογούν τις πολιτικές αξίες και τη συμπεριφορά των εκπροσώπων τους. Τα περιθώρια για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα είναι περιορισμένα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
