Αυτοκριτική για τη δημόσια αναγνώριση των καλλιτεχνών στη μετά θάνατον εποχή τους. Με την απώλεια του Γιάννη Ρίτσου και του Αλέξη Μινωτή, επανεμφανίστηκαν οι υπερβολές που σχετίζονται με τη διαχείριση του πένθους — υπερβολές που μετατρέπουν συχνά τον πόνο σε εκδηλώσεις περιττής αισθηματολογίας. Ευτυχώς, το κύρος των δύο εξέχοντων νεκρών είναι αναμφισβήτητο, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να αναστοχαστούμε τη δική μας αμετροέπεια. Η κοινωνία μας, καθώς φαίνεται, συχνά ανακηρύσσει τους εκλιπόντες σε «μεγάλους» και «αθάνατους» κατόπιν εορτής, με τον κίνδυνο να αγνοούμε τη σπουδαιότητα της έγκαιρης αναγνώρισης των εν ζωή δημιουργών.
Το σύνδρομο της επιδεικτικής αυτοαναφοράς στους επαίνους εγείρει ερωτήματα σχετικά με τις σχέσεις που αναπτύσσουν οι καλλιτέχνες με τους ανθρώπους που τους επιβραβεύουν μετά τον θάνατό τους. Συνήθως, οι άνθρωποι της τέχνης φεύγουν από τη ζωή σε μεγάλη μοναξιά, αν και οι ελάχιστοι εξαιρούνται από αυτόν τον θλιβερό κανόνα. Η αναγνώριση της στήριξης που προσφέρουν οι λιγότεροι διάσημοι στον πολιτισμό είναι επιτακτική, καθώς η συνεργασία μεταξύ τους υπονομεύεται από μια αδιάκοπη κούρσα για την αναγνώριση.
Η πολιτεία, διαμέσου των κομμάτων και των αρχόντων της, σπεύδει να αποτίσει φόρο τιμής στους νεκρούς, τη στιγμή που οι ζωντανοί καλλιτέχνες συχνά αγνοούνται. Ακούγοντας τις δηλώσεις αυτές, δημιουργείται η εντύπωση ότι η πολιτική και ο πολιτισμός εναγκαλίζονται με τρόπο επιφανειακό και σκόπιμο. Η δημόσια παρουσία τους στις κηδείες των καλλιτεχνών φαίνεται περισσότερο μια θεατρική παράσταση παρά μια αληθινή αναγνώριση της αξίας τους εν ζωή.
Στο τέλος, μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε την προσέγγισή μας; Αν οι καλλιτέχνες διατύπωναν οι ίδιοι τους επικήδειούς τους και επέλεγαν αυτούς που θα τους τιμούσαν; Θα μπορούσε αυτή η μέθοδος να περιορίσει τους αυτόκλητους «ρήτορες» που συχνά υπερβάλλουν σε συναισθηματικούς λόγους; Οι σκέψεις αυτές προκαλούν προβληματισμό για την αληθινή αξία της μνήμης των ανθρώπων της τέχνης.
Η θέση του Δ. Ν. Μαρωνίτη στο άρθρο του «Μικρομέγαλοι» υπογραμμίζει την ανάγκη για ειλικρινή αναγνώριση, ειδικά σε περιόδους πένθους. Η απώλεια του Διονύση Σαββόπουλου φέρνει ξανά στο προσκήνιο τις θέσεις του και την αλήθεια πίσω από τη δημόσια εικόνα των καλλιτεχνών.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
