Στις 7 Οκτωβρίου του 2023, τρομοκράτες εισέβαλαν στο σπίτι μου, στο κιμπούτζ Be’eri. Η γυναίκα μου, οι κόρες μου κι εγώ κρυφτήκαμε, ενώ οι ένοπλοι έκαιγαν και σκότωναν στο κιμπούτζ. Με συνέλαβαν, με έδεσαν και με μετέφεραν στη Γάζα. Η πρώτη μου εμπειρία δεν ήταν μόνο με τους ενόπλους της Χαμάς, αλλά και με το πλήθος που προσπαθούσε να με λιντσάρει. Οι τρομοκράτες της Χαμάς κρατούσαν το πλήθος μακριά μου. Δεν ήξερα τότε ότι η γυναίκα μου και οι κόρες μου είχαν δολοφονηθεί. Έζησα με την ελπίδα ότι ήταν ζωντανές στις 491 ημέρες της ομηρίας μου, για να μάθω την αλήθεια όταν απελευθερώθηκα.
Στη δεύτερη επέτειο εκείνων των ακροτήτων, ελπίζω ότι οι τελευταίοι όμηροι θα απελευθερωθούν – και μαζί τους, η σορός του αδελφού μου Γιόσι, ο οποίος σκοτώθηκε στη διάρκεια της ομηρίας του.
Την πρώτη μου μέρα ως όμηρος την πέρασα στο υπόγειο του σπιτιού μιας ευκατάστατης οικογένειας. Ο πατέρας, που είχε εργαστεί στο Ισραήλ, μιλούσε καλά αγγλικά και μερικά εβραϊκά. Η ζωή στο σπίτι συνεχιζόταν κανονικά, ενώ οι ώμοι μου πονούσαν από τα σχοινιά με τα οποία με είχαν δέσει.
Στη διάρκεια των 51 ημερών που πέρασα σε αυτό το σπίτι, γνώρισα τους δημίους μου. Η Χαμάς είχε χρήματα, εξουσία και κύρος, και η ένταξη σε αυτήν είχε οικονομικά και όχι ιδεολογικά κίνητρα. Μιλάω αραβικά και καταλάβαινα αυτά που έλεγαν για την ιδεολογία τους. Ένας από αυτούς έλεγε ότι όλη η γη ανήκει στους Παλαιστίνιους και ότι οι Εβραίοι μπορούν να πάνε στο Μαρόκο ή στην Υεμένη. Ένας άλλος έλεγε ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ανύπαρκτο. Ήταν προφανές όμως ότι για πολλούς από αυτούς, η προθυμία τους να βασανίζουν και να δολοφονούν προέρχεται από ένα τυφλό μίσος που κυριαρχεί επί όλων των υπολοίπων κινήτρων, περιλαμβανομένης της ίδιας της ζωής.
Την 52η ημέρα της ομηρίας μου, μεταφέρθηκα σε ένα τούνελ μαζί με έξι ακόμη ομήρους, των οποίων η κατάσταση γρήγορα επιδεινώθηκε. Η στέρηση τροφής και οι ασθένειες ήταν ένα συνεχές φαινόμενο, η δυσοσμία ήταν αφόρητη και υπήρχαν παντού σκουλήκια.
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο βίαιοι γίνονταν οι απαγωγείς μας. Αναπαρήγαν συνεχώς σε ένα iPad τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου και αυτό τους αναζωογονούσε. Μας χτυπούσαν και μας εξευτέλιζαν. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι την απελευθέρωσή μας. Αλλά και αυτή η ενέργεια μετατράπηκε σε δημόσιο θέαμα με σκοπό τον εξευτελισμό μας. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά φώναζαν «Allahu akbar», ενώ εμείς υποχρεωνόμασταν να κάνουμε δηλώσεις εναντίον της χώρας μας. Εμένα με έβαλαν να πω ότι ανυπομονούσα να ξαναδώ τη γυναίκα μου και τις κόρες μου.
Σήμερα ανυπομονώ να ξαναδώ τους τελευταίους ομήρους. Είναι σημαντικό όμως να γνωρίζει ο κόσμος ότι η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν ηττηθεί η φονική ιδεολογία της Χαμάς. Η πραγματική αλλαγή θα έρθει αν απορριφθεί η κουλτούρα που φετιχοποιεί τον θάνατο.
Είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός και εκτιμώ αυτό το γεγονός κάθε μέρα. Θα ξανασταθώ στα πόδια μου. Ελπίζω όλοι να το καταφέρουμε.
(*) O Έλι Σαράμπι συνελήφθη από τη Χαμάς ως όμηρος και αφέθηκε ελεύθερος στις 8 Φεβρουαρίου. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «Hostage».
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ-ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του Πρακτορείου.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
