Η πρόσφατη τηλεοπτική συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά αποτέλεσε σημαντικό πολιτικό γεγονός. Όχι μόνον επειδή ασχολήθηκαν εντόνως οι πολιτικοί συντάκτες και τα δελτία ειδήσεων. Ούτε επειδή ταρακουνήθηκαν οι επαγγελματίες της κυβερνητικής και κομματικής γραφειοκρατίας.
Από τον Δημήτρη Κατσαρό*
Όλοι αυτοί, ή σχεδόν όλοι, τηρούν, κατά το μάλλον ή ήττον, μια αναμενόμενη στάση. Πριν τη διαγραφή του, ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνησή του έσωσαν τη χώρα στην πιο δύσκολη μεταπολεμική περίοδο. Μετά ταύτα άλλαξε το τροπάριο. Είναι προδότης, γιατί το 1993 έριξε την κυβέρνηση του αειμνήστου πατρός του σημερινού πρωθυπουργού. Τούτο, βέβαια, αποτελεί επιχείρημα εμβρυώδους λογικής, αν όχι κάτι πολύ χειρότερο. Αναφέρεται σε πολιτικό που από το 2004 και μετά έγινε ευρωβουλευτής της ΝΔ, βουλευτής, υπουργός, αρχηγός της με λαϊκή ψήφο, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης και το 2012 πρωθυπουργός. Το επιχείρημα αυτό προγραμματίστηκε, ως φαίνεται, να λειτουργεί ως εξαρτημένο ανακλαστικό. Διαφορετικά δεν εξηγείται. Δεν έχει, όμως, καμιά προκοπή για τους εμπνευστές του. Όπως και τα άλλα περί φιλοδοξιών του Σαμαρά που του στέρησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και για τον λόγο αυτόν τον αντιπολιτεύεται. Είναι ξεκάθαρο ότι, με παρόμοιους φαιδρούς ισχυρισμούς, υπηρετείται μετά πάθους ο ένας και μοναδικός σκοπός του πολυπλόκαμου προπαγανδιστικού μηχανισμού του Μαξίμου. Να τον αποδομήσουν ως πολιτική οντότητα. Να εμφανίσουν τον Σαμαρά ότι κατέχεται από πλέγματα. Ο οποίος, παρότι, έχει τη γνωστή μακρά πολιτική διαδρομή, εκδηλώνει ακόμα γκρίνιες και περιέργειες, επιζητώντας εναγωνίως τίτλους και αξιώματα.
Είναι φανερό ότι επιδιώκουν να θολώσουν την εικόνα του και να τον ακυρώσουν πολιτικά. Να προσπεράσουν ανώδυνα και να μην απαντηθούν τα πολιτικά ζητήματα που θέτει στη δημόσια σφαίρα ο πρώην πρωθυπουργός. Δεν είναι τυχαίο ότι ποτέ μέχρι τώρα δεν πήρε θέση η κυβέρνηση επί της ουσίας της πολιτικής επιχειρηματολογίας Σαμαρά. Το γιατί η κυβέρνηση αποφεύγει την πολιτική αντιπαράθεση με τον πρώην πρωθυπουργό φάνηκε από την αντίδρασή της μετά τη συνέντευξη. Αρχικά, «ουδέν σχόλιο» είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, χωρίς να παραλείψει κάποια «περιστροφικά» περί των περίφημων πολιτικών που ασκεί αυτή η κυβέρνηση. Ακολούθησε η πεπατημένη του «πολιτικού πολιτισμού» του Μαξίμου. Μια γιγαντιαία επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα από τις υπονόμους του διαδικτύου.
Η συνέντευξη αυτή ενόχλησε περισσότερο από κάθε προηγούμενη παρέμβαση του Αντώνη Σαμαρά, γιατί την παρακολούθησαν περισσότεροι πολίτες ολοκληρωμένα και όχι αποσπασματικά. Είχαν την ευκαιρία να την αξιολογήσουν, να συμφωνήσουν ή να διαφωνήσουν. Ήταν, όμως, μια πολιτική παρέμβαση με την πραγματική του όρου έννοια. Που απαντά στα μεγάλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα. Με σαφήνεια και όχι κομψευόμενες εκφράσεις. Πάνω σε όσα πραγματικά απασχολούν σήμερα τους πολίτες και όχι στα επιφαινόμενα. Προεχόντως στο δημογραφικό, ως το μείζον πρόβλημα επιβίωσης του Έθνους, το οποίο απαιτεί πανεθνική προσπάθεια. Στην αντιμετώπιση της Τουρκίας στο Αιγαίο, στην Κύπρο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Στην εξοντωτική ακρίβεια, η οποία αποτελεί το «παράσημο» που δικαιωματικά ανήκει στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Επειδή ακριβώς συνδέεται με το ενεργειακό κόστος και την καταστροφική ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησής του. Αυτή που παρέδωσε τους Έλληνες, στην ασύδοτη δράση των ολιγοπωλίων σε κρίσιμους τομείς για τη μέση ελληνική οικογένεια. Αλλά και στη σαφή εναντίωση Σαμαρά στη λαθρομετανάστευση και στη διαβόητη woke ατζέντα. Ήταν, βέβαια, απολύτως εύλογη και η καταδίκη από μέρους του πρώην πρωθυπουργού, των επί μακρόν κακοηθειών μέσω δηλώσεων κυβερνητικών αξιωματούχων προς τους συγγενείς των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών. Λόγω της μείζονος ηθικής διάστασης του ζητήματος. Αλλά και της απροκάλυπτα εχθρικής στάσης της κυβέρνησης, η οποία έλαβε εξαρχής θέση διαδίκου και μάλιστα εμπαθέστατου απέναντι στους συγγενείς. Κυρίως, όμως, ο πρώην πρωθυπουργός πρότεινε λύσεις κυβερνητικού επιπέδου. Δεν εκτόξευσε επικοινωνιακά παραισθησιογόνα. Με αναφορές στη δική του, ομολογημένα την πλέον δύσκολη, πρωθυπουργία, με τα «σωστά μου και τα λάθη μου», όπως είπε ο ίδιος.
Με λίγα λόγια, η συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά ήταν μια δομημένη πολιτική πρόταση, για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων του λαού και του έθνους. Για όλα αυτά που ο ίδιος μιλούσε πάντα δημόσια και όχι τώρα, μετά την επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι αυτά τα προβλήματα, που όπως δείχνουν οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, απασχολούν την κοινωνία μας, αλλά και τις κοινωνίες της Δύσης. Γι’ αυτό και αναμφίβολα προσθέτουν στοιχεία πολιτικής προοπτικής στην πρόταση Σαμαρά. Δεν εξασφαλίζουν, βέβαια, ότι θα αποτελέσει και πολιτική επιλογή. Αυτό εξαρτάται και από άλλες παραμέτρους. Προεχόντως από τον ίδιο που θα κάνει και τη στάθμιση αυτών, όπως κατέληξε στη συνέντευξη. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι όσα υποστηρίζει ο πρώην πρωθυπουργός συγκροτούν μια ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση προς τους πολίτες. Εξοπλισμένη, μάλιστα, με το πολιτικό κύρος και το τεκμήριο της μακράς κυβερνητικής, αλλά και πρωθυπουργικής εμπειρίας που αναμφισβήτητα διαθέτει.
*Ο Δημήτρης Κατσαρός είναι δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Λάρισας
πηγή: eleftheria.gr
