Μια βαθιά προσωπική δοκιμασία και η αγωνία ενός πατέρα, ο οποίος στα σαράντα του χρόνια βρέθηκε αντιμέτωπος με τον καρκίνο, τον οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου «Τι πραγματικά αξίζει». Ο Γιάννης Μπρούζος, αντί να βυθιστεί στον πόνο και τη σιωπή, βρήκε δύναμη να αφήσει πίσω του λέξεις. Μέσα σε κύματα θεραπειών, χειρουργείων και σωματικής εξάντλησης, η φωνή της ζωής βρήκε διέξοδο στη γραφή, συγκεκριμένα σε 24 γράμματα προς τον επτάχρονο γιο του, τον Στέλιο.
Ένα βιβλίο παρακαταθήκη αγάπης
«Συνειδητοποίησα ότι ήθελα να αφήσω κάποιες εμπειρίες και σκέψεις στον 7χρονο γιο μου, σε περίπτωση που δεν καταφέρω να είμαι δίπλα του ζωντανός στο ταξίδι της ζωής του. Έτσι, γεννήθηκαν τα 24 γράμματα που συνθέτουν το βιβλίο», αναφέρει ο Γιάννης Μπρούζος και προσθέτει ότι, αν και η γραφή αρχικά ήταν προορισμένη αποκλειστικά για τον γιο του, «η ένταση των συναισθημάτων με απέτρεπε από το να συνεχίσω μόνο για εκείνον». Σκέφτηκα πως ίσως να το μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους που με αγαπούν, και έτσι αυτό πήγε ακόμη παραπέρα, στον κόσμο ολόκληρο. Πάλεψα πολύ να παραμείνω δημιουργικός σε αυτήν την περίοδο σκληρής σωματικής δοκιμασίας, για να ενδυναμώνω την επιθυμία και τα κύτταρα της ζωής απέναντι στην επίθεση του θανάτου.
Το βιβλίο, όπως ο ίδιος εξηγεί, δεν είναι ούτε αυτοβιογραφικό ούτε «διδακτικό» με την παραδοσιακή έννοια, αν και περιέχει προσωπικές μαρτυρίες και σκέψεις για τη ζωή. «Πρόκειται για μια συλλογή των 24 γραμμάτων που έγραψα στον Στέλιο, για αυτά που πιστεύω πως πραγματικά αξίζουν στη ζωή. Το χώρισα σε τρεις ενότητες: Σύνδεση και μοίρασμα, Μάθηση και Δημιουργία, και τα τρία Α: Αντίσταση-Απόλαυση-Αποδοχή. Είμαι πολύ χαρούμενος που το ολοκλήρωσα και που πέτυχα τον βασικό μου στόχο, να αφήσω στο παιδί μου τη φωνή του πατέρα του μέσα από αυτά τα γράμματα σε παν ενδεχόμενο.
Από τον Στέλιο στον κόσμο – τα γράμματα που έγιναν βιβλίο
«Ο γιος μου μόλις έχει ξεκινήσει την Β’ Δημοτικού και με δύναμη και αυτοπεποίθηση βελτιώνεται στην ανάγνωση. Η σκέψη μου είναι να το διαβάσει προς το τέλος του δημοτικού σχολείου, καθώς περιέχει πολλές σκέψεις για την περίοδο της εφηβείας. Θέματα δηλαδή που θα ήθελα και επιθυμώ να είμαι εκεί να τα συζητάμε, αλλά δεν το έχω καθόλου σίγουρο. Παρόλα αυτά, του έχω διαβάσει κάποια αποσπάσματα που είναι για την ηλικία του και αισθάνομαι πολύ περήφανος για αυτό. Συνειδητοποίησα μάλιστα καθώς το ξαναδιάβαζα ότι και εγώ συγκινούμαι ακριβώς στα κομμάτια που εμφανίζεται η μοναδικότητα του Στέλιου μου, που όπως κάθε παιδί έχει μια δική του υπέροχη και διαφορετική μοναδικότητα τρόπου σκέψης και πράξης στη ζωή», τονίζει συγκινημένος.
Η ζωή να λάμπει ακόμη κι όταν μιλάς για τον θάνατο
Αναφερόμενος στο πόσο δύσκολο ήταν να «μιλήσει» για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει, απευθυνόμενος στο παιδί του, ο Γιάννης Μπρούζος είπε πως «ήταν πολύ δύσκολο. Δεν απέφυγα να αναφερθώ με ειλικρίνεια. Εξάλλου είναι και η εμπειρία αυτή, κάτι που μου έλαχε στη ζωή μου, από το οποίο διδάχτηκα και παίρνω μαθήματα. Ήθελα τα γράμματα αυτά να λάμπουν με το φως της ζωής, αποφεύγοντας να πέφτω στα σκοτάδια του θανάτου και της θλίψης. Το κάνω με την πρόθεση να φωτίσω το νόημα του βιβλίου, ότι ζούμε κάνοντας αυτά που πραγματικά αξίζουν στη ζωή, όχι επειδή δεν θα πεθάνουμε αλλά παρόλο που αποδεχόμαστε ότι είμαστε θνητοί.
Η μάθηση ως βουτιά στη θάλασσα της γνώσης
Ιδιαίτερη θέση στα γράμματα κατέχει η εκπαιδευτική του ταυτότητα. Ως άνθρωπος της διδασκαλίας, μιλά με πάθος για την ανάγκη μιας εκπαίδευσης που θα εμπνέει και θα στηρίζει τα παιδιά. «Η εκπαίδευση δεν ενισχύει όσο θα έπρεπε την κριτική σκέψη και τη δημιουργικότητα, το ξύπνημα της επιθυμίας για γνώση και δημιουργία. Μια ώρα μαθήματος μπορεί να αλλάξει μια ζωή, όπως λέει ένας δάσκαλός μου. Χρειαζόμαστε στήριξη στο έργο των εκπαιδευτικών και περισσότερους δημιουργικούς ανθρώπους να προσφέρουν ευκαιρίες μάθησης και δημιουργίας. Όταν πρωτοέπαθα καρκίνο, ανεβάσαμε στο σχολείο την πρώτη μου θεατρική παράσταση και είμαι πολύ περήφανος για αυτό», σημειώνει.
Το όνειρο ενός πατέρα: ένας δρόμος ελεύθερος για το παιδί του
Πάνω απ’ όλα, όπως διευκρινίζει, αυτό το βιβλίο είναι μια πατρική επιστολή προς τον γιο του, τον μικρό Στέλιο. Το όνειρό του δεν είναι να κατευθύνει τον δρόμο του παιδιού, αλλά να τον δει να χαράσσει τον δικό του, για όσα πραγματικά αξίζουν στη ζωή. «Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Το μου δίπλα στο όνομά του δεν είναι δήλωση ιδιοκτησίας αλλά δήλωση υιοθεσίας, άνευ όρων αγάπης για ένα μοναδικό άνθρωπο. Ονειρεύομαι ο Στέλιος μου, με τη μοναδικότητά του, να βρει τον δικό του δρόμο και να τον ακολουθήσει. Να έχει πάντα ανθρώπους γύρω του που να τον αγαπούν και να τον αγαπάει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η πολιτική του θανάτου, που καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις, με τρομάζει για το μέλλον του Στέλιου και θα την αντιμάχομαι πάντα με κάθε κύτταρο ζωής που μου απομένει.
Η τελευταία λέξη να ανήκει πάντα στη ζωή
Η μαρτυρία του Γιάννη Μπρούζου δεν είναι απλώς μια ιστορία ασθένειας, αλλά αποδεικνύει πως η ανθρώπινη ζωή, ακόμη και όταν απειλείται, έχει τη δύναμη να μεταμορφώνεται σε δώρο. Ένα δώρο που μοιράζεται και εμπνέει. «Έχω μπροστά μου δύσκολο δρόμο με θεραπείες. Αλλά η αισιοδοξία και η δύναμη που μου δίνει η οικογένειά μου και η αλληλεγγύη από εκατοντάδες ανθρώπους είναι ανεξάντλητη. Πιστεύω ότι θα νικήσει στο τέλος η ζωή».
Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 5 Οκτωβρίου στις 11.30 στα αμφιθέατρα σχολείων Γράμμου 1 Δάφνη.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
