Η διαφθορά γίνεται στρατηγική επιλογή στην πολιτική διαδικασία, με σημαντικές επιπτώσεις για την κοινωνία. Έχουμε συνηθίσει να αναφερόμαστε σε φαινόμενα ενδημικής διαφθοράς όταν τα περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα, αλλά αναδεικνύουν μια συνολικότερη συνθήκη και δομικές καταστάσεις. Στην περίπτωση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, οι συνεχείς αποκαλύψεις επιβεβαιώνουν την ορθότητα αυτού του χαρακτηρισμού, ενώ παράλληλα μας οδηγούν να εξετάσουμε ένα επόμενο στάδιο: η διαφθορά εξελίσσεται σε ένα δομικό στοιχείο μιας πολιτικής στρατηγικής. Η δυνατότητα διαχείρισης επιδοτήσεων και οικονομικών ενισχύσεων αποτελεί βασικό πολιτικό εργαλείο για μια κυβέρνηση, καθώς στοχεύει στη διαμόρφωση της κοινωνικής και εκλογικής της βάσης. Ωστόσο, η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη όταν η διαχείριση μετατρέπεται σε συνειδητή διασπάθιση πόρων.
Σ’ αυτή την περίπτωση, διαπιστώνουμε ότι η διαφθορά έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής διαδικασίας και του σχηματισμού εκλογικών συσχετισμών. Ένας μηχανισμός κανονικοποιεί την παραβατικότητα, χρησιμοποιώντας την συστηματικά για να ενισχύσει την επιρροή του κυβερνώντος κόμματος. Αξιοσημείωτο είναι ότι η εκχώρηση μέρους της διαχείρισης τέτοιων επιδοτήσεων σε ιδιωτικές εταιρείες επιτείνει το πρόβλημα, καθώς μπορεί να διευκολύνει την προγραμματισμένη διασπάθιση πόρων. Ταυτόχρονα, η συντήρηση ελέγχου από δημόσιους οργανισμούς μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός συγκάλυψης, ειδικά όταν οι κομματικώς τοποθετημένες διοικήσεις παρακάμπτουν τις αντιρρήσεις του μόνιμου προσωπικού.
Η αντιμετώπιση της διαφθοράς δεν είναι απλή, καθώς παραδείγματα όπως εκείνο της Βρετανίας δείχνουν ότι η ιδιωτικοποίηση της πιστοποίησης αναπηρίας συνοδεύτηκε από πρακτικές περιορισμού δικαιούχων, με σοβαρές συνέπειες για τα άτομα με αναπηρία. Η κυβερνητική ρητορική περί βαθιά ριζωμένων κακοδαιμονιών απλώς προσπαθεί να μετατοπίσει την προσοχή από τη στρατηγική διαφθορά στα προβλήματα του δημοσίου. Εάν επιθυμούμε να αναζητήσουμε την αφετηρία που οδηγεί σε σκάνδαλα όπως το ΟΠΕΚΕΠΕ, αυτή σχετίζεται με την ιδεολογία του λιγότερου κράτους και τον νεοφιλελεύθερο αντικρατισμό που για δεκαετίες υπονόμευσε τον ελεγκτικό ρόλο του κράτους και των δημόσιων λειτουργών, δημιουργώντας προϋποθέσεις για την εκμετάλλευση του κράτους ως εργαλείου κομματικών σκοπών.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
