Το τελευταίο διάστημα επανέρχεται στο προσκήνιο η συζήτηση για την ανάγκη μετάβασης της χώρας σε ένα διαφορετικό παραγωγικό μοντέλο. Σπανίως, όμως, εξετάζεται το θέμα με βάση τα πραγματικά δεδομένα, τις δημοσιονομικές συνθήκες και το αναπτυξιακό πλαίσιο που θέτει η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ελλάδα αντιμετωπίζει σήμερα μια σειρά από διαρθρωτικές αδυναμίες, όπως η υπέρμετρη συμβολή της ιδιωτικής κατανάλωσης στη δημιουργία του ΑΕΠ και το χαμηλό ποσοστό επενδύσεων παγίου κεφαλαίου. Σ’ αυτό το περιβάλλον, οι τομείς με διεθνή προσανατολισμό δεν αποτελούν πρόβλημα, αλλά κομμάτι της λύσης. Κι όμως, η δημόσια συζήτηση συνεχίζει να παρουσιάζει τον τουρισμό ως έναν τομέα που μονοπωλεί πόρους εις βάρος άλλων δραστηριοτήτων, αγνοώντας ότι στην πραγματικότητα λειτουργεί ως σταθεροποιητικός μηχανισμός για ολόκληρη την οικονομία.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Το 2024, οι εισπράξεις από τον εισερχόμενο τουρισμό ξεπέρασαν τα 21 δισ. ευρώ, συμβάλλοντας άμεσα στο 13% του ΑΕΠ. Επιπλέον, το 84% των εισπράξεων προέρχεται από το εξωτερικό, γεγονός που μεταφράζεται σε καθαρά εξαγωγική δραστηριότητα. Η συνολική επίδραση του τουριστικού τομέα στην οικονομία φτάνει τα 80 δισ. ευρώ. Παράλληλα, ο τομέας συνεχίζει να ενισχύει την κοινωνική συνοχή, ιδιαίτερα σε περιοχές με περιορισμένες εναλλακτικές μορφές παραγωγής.
Συνεπώς, το ερώτημα δεν μπορεί να είναι «τουρισμός ή βιομηχανία». Το πραγματικό ερώτημα είναι πώς θα αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε τομέα, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλέγμα εξωστρεφών δραστηριοτήτων.
Η σημασία του τουρισμού δεν περιορίζεται στους μακροοικονομικούς δείκτες. Ο τομέας αυτός παίζει καίριο ρόλο στη δημογραφική σταθερότητα των νησιών και των παραμεθόριων περιοχών. Σε πολλές περιπτώσεις, ο τουρισμός λειτουργεί ως το μοναδικό αντίβαρο απέναντι στην ερήμωση, γεγονός που αποκτά ιδιαίτερη σημασία σε νησιωτικές ή απομονωμένες περιοχές.
Ο τουρισμός ενισχύει επίσης την απασχόληση κοινωνικά ευαίσθητων ομάδων, με το 47% των εργαζομένων να είναι γυναίκες. Αν κάτι προκύπτει με σαφήνεια από όλα τα παραπάνω, είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να απορρίπτει ό,τι λειτουργεί. Ο τουρισμός και η βιομηχανία μπορούν να συνυπάρξουν και να συμβάλουν από κοινού στην οικοδόμηση μιας πραγματικά βιώσιμης και ανταγωνιστικής οικονομίας.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
