Όχι απλώς πολιτικό. Θεσμικό, κοινοβουλευτικό, ηθικό – και με προεκτάσεις που δύσκολα κρύβονται πίσω από τις λέξεις του κυβερνητικού non paper.
Η κρίσιμη ψηφοφορία για τις Προανακριτικές κατέληξε σε παρωδία, όχι επειδή το ζήτημα δεν ήταν σοβαρό – αλλά επειδή ήταν τόσο σοβαρό, που δεν τους έπαιρνε να το αφήσουν να εξελιχθεί κανονικά. Όταν η δεδηλωμένη δεν συγκεντρώνεται ούτε στο φουαγιέ, αρχίζουν τα τεχνάσματα: επιστολικές ψήφοι χωρίς θεσμικό έρεισμα και μια αίθουσα σχεδόν άδεια, με μόλις επτά κυβερνητικούς βουλευτές στο live της… κοινοβουλευτικής ευτέλειας.
Από τους «εθελοντές» για να προεδρεύσουν στη διαδικασία, απών ο Νικήτας Κακλαμάνης, που –κατά πληροφορίες– προτίμησε να μην συνδέσει το όνομά του με μια τόσο ανοιχτή παραβίαση Συντάγματος και Κανονισμού. Ούτε παρών, ούτε ανέντιμος. Την ίδια ώρα, ο Γιώργος Γεωργαντάς – πρώην υπουργός που είχε την εποπτεία του ΟΠΕΚΕΠΕ – ανέλαβε να διευθύνει τη διαδικασία που, μεταξύ άλλων, αφορούσε τις ευθύνες προκατόχων και διαδόχων του. Όχι, δεν είναι τρολ αυτό. Είναι θεσμική πραγματικότητα του Αυγούστου 2025.
Το Μαξίμου ήθελε τυπική απόρριψη των προτάσεων για να θάψει το θέμα οριστικά, όπως δεν είχε καταφέρει η ΝΔ το 2008 με το Βατοπέδι. Να μην επανέλθει ποτέ πρόταση για Αυγενάκη και Βορίδη. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που έστησαν, δεν μοιάζει με κοινοβουλευτική διαδικασία. Μοιάζει με καμουφλαρισμένη υπεκφυγή.
Και εκεί που το πράγμα σοβάρεψε, αναγκάστηκαν να φωνάξουν τον Παύλο Μαρινάκη να καθαρίσει. Σχεδόν μόνος, προσπαθούσε να βγάλει άκρη με επιχειρήματα που ούτε πείθουν, ούτε καλύπτουν. Το δε Μαξίμου απάντησε στον Βενιζέλο με μια διατύπωση-γρίφο, που μόνο ένας μεταπτυχιακός στη νομική σχολή του Ζαππείου θα καταλάβαινε: «δεν χάσαμε τη δεδηλωμένη, γιατί δεν υπήρξε απαρτία». Δηλαδή δεν ψήφισαν, άρα… δεν μετράει.
