Η τέχνη του μαγειρέματος ως μορφή μνήμης: Συνταγές που χαράχτηκαν σε ταφόπλακες Η έκφραση «Στον τάφο σου θα τα πάρεις;» εκφράζει την παραδοχή ότι κανείς δεν θα μπορέσει να πάρει μαζί του τις γνώσεις ή τα μυστικά του. Ωστόσο, όπως αναφέρει η El País, μερικοί στις ΗΠΑ φαίνεται να έχουν λάβει αυτήν την παραδοχή κυριολεκτικά, χαράζοντας τις αγαπημένες τους συνταγές πάνω στις ταφόπλακες τους. Κέικ καρότου, μπισκότα και σπιτικές σάλτσες έχουν γίνει επιτύμβιες επιγραφές — ένα τελευταίο δώρο προς τους ζωντανούς. Η Rosie Grant, αρχειονόμος, εντοπίζει αυτές τις ταφόπλακες σε νεκροταφεία και παρουσιάζει τις συνταγές μέσω του Ghostly Archive, καθώς και στα social media και το βιβλίο της To Die For: A Cookbook of Gravestone Recipes. Επειδή ο χώρος στις επιγραφές είναι περιορισμένος, πολλές από τις συνταγές είναι απλώς λίστες υλικών, και η Grant τις ολοκληρώνει με φαντασία. Για εκείνη, κάθε συνταγή είναι μια μορφή μνήμης: η γεύση που δεν ήθελαν να χαθεί.
Η Rosie Grant δεν ξεκίνησε ως κυνηγός συνταγών σε τάφους. Μεγάλωσε κοντά σε νεκροταφείο στην Αλεξάνδρεια της Βιρτζίνια και οι γονείς της διοργάνωναν ξεναγήσεις για φαντάσματα. Το 2021, κατά την αναζήτηση πρακτικής άσκησης στη βιβλιοθηκονομία, επισκέφθηκε το Congressional Cemetery στην Ουάσινγκτον. Εκεί ανακάλυψε το κίνημα death positive, το οποίο ενθαρρύνει τον ανοιχτό διάλογο για τον θάνατο. Η πρώτη της ανακάλυψη ήταν μια ταφόπλακα με τη συνταγή των butter cookies της Naomi Odessa Miller-Dawson.
Για τη συγκέντρωση των συνταγών του βιβλίου, η Grant επικοινώνησε με συγγενείς των εκλιπόντων, οι οποίοι πολλές φορές την προσέγγισαν πρώτοι μέσω social media, στέλνοντάς της φωτογραφίες και αναμνήσεις. Κάθε συνταγή είναι ένα παράθυρο σε μια ζωή, γράφει η Grant. Στο βιβλίο της υπάρχουν συνταγές κυρίως για γλυκά, ενδεχομένως γιατί οι οδηγίες είναι πιο εύκολες να χωρέσουν σε μια επιγραφή.
Το έργο της Grant θυμίζει τα παλιά κοινοτικά βιβλία συνταγών που δημιουργούσαν εκκλησίες και γειτονιές για να συγκεντρώσουν χρήματα, αναδεικνύοντας συνταγές καθημερινές με τεράστια συναισθηματική αξία. Στο τέλος του βιβλίου, καταλήγει με μια συγκλονιστική σκέψη: όταν κάποιος φεύγει, είναι σαν να χάνεται μια βιβλιοθήκη. Αν δεν ρωτήσεις ποτέ «πώς το έκανες αυτό;», η απάντηση μπορεί να χαθεί για πάντα.
Πηγή περιεχομένου: in.gr
