Η παράδοση λειτουργεί ως ζωντανή γλώσσα κοινότητας και πολιτικής, αναδεικνύοντας τη σημασία της συμμετοχής. Ο Μπεν Εντζ δεν προσεγγίζει την παράδοση ως ένα μέσο για να κλειστεί στο παρελθόν. Αντιθέτως, την ανασύρει προκειμένου να σχολιάσει το παρόν. Αυτό το στοιχείο καθιστά τη δουλειά του ανατρεπτική: δεν βλέπει τα έθιμα ως απλές αναφορές σε ιδανικές εποχές, αλλά ως ζωντανές εκφράσεις κοινωνικής μνήμης με πολιτική σημασία. Η αφετηρία του Εντζ δεν είναι θεωρητική. Πριν από χρόνια, βγαίνοντας από έναν σταθμό του μετρό, παρατήρησε μια ομάδα ανθρώπων ντυμένων στα λευκά που σχημάτιζαν κύκλο για να τελέσουν μια τελετουργία στον δρόμο. Αυτή η εικόνα, αν και ξένη, του φάνηκε και οικεία ταυτόχρονα. Για τον Εντζ, αυτή η σκηνή ήταν μια ξαφνική αφύπνιση: η παράδοση μπορεί να συμβαίνει παντού — ακόμη και δίπλα σε μια αλυσίδα fast food στο κέντρο μιας μεγαλούπολης. Από εκείνη τη στιγμή, άρχισε να παρακολουθεί τελετές, χορούς και κοινοτικές γιορτές, και όσο περισσότερο έβλεπε, τόσο πιο ξεκάθαρο γινόταν ότι αυτές οι τελετουργίες δεν ήταν απλώς αναβιώσεις του παρελθόντος, αλλά μέρος του παρόντος.
Στα έργα του, η λαογραφία γίνεται ένα μέσο για να εξετάσει το ερώτημα της ταυτότητας σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται. Ο Εντζ ταξιδεύει σε χωριά και πόλεις, συμμετέχοντας σε τελετές από ποικίλες παραδόσεις. Αναγνωρίζει ένα κοινό μοτίβο: όπου υπάρχει παράδοση, υπάρχει κοινότητα, και όπου υπάρχει κοινότητα, αναπτύσσεται η ανάγκη για αφήγηση. Όσον αφορά την παράδοση, ο Εντζ επισημαίνει ότι αυτή δεν είναι απλώς περιουσία, αλλά ένα δίκτυο σχέσεων. Αντίθετα με την αντίληψη ότι η λαογραφία μπορεί να οικειοποιηθεί ως σύμβολο καθαρότητας ή εθνικής ταυτότητας, εκείνος τονίζει ότι τα έθιμα προέρχονται από ανάμειξη και ανταλλαγές πολιτισμικών στοιχείων.
Η δημοσίευση της συνέντευξής του στον Guardian αποτυπώνει αυτή την προσέγγιση: «Η παράδοση δεν είναι περιουσία. Είναι δίκτυο.» Ο Εντζ προσεγγίζει αυτό το θέμα χωρίς θεωρητική φορτικότητα, αποδεικνύοντας ότι η λαογραφία δεν είναι απλώς το περιτύλιγμα ενός έθνους, αλλά η γλώσσα μιας κοινότητας. Μέσα από την τέχνη του, διερευνά τη βαθιά του ανάγκη για σύνδεση και συμμετοχή.
Αναδεικνύει την ατομική και συλλογική εμπειρία, αποτυπώνοντας την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Οι πίνακές του είναι γεμάτοι συμβολισμούς, ιστορικές αναφορές και ανθρώπινες ιστορίες. Με τον τρόπο αυτό, προβάλλει ότι η παράδοση δεν ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν, αλλά είναι μέρος μιας διαρκούς επαναδιαπραγμάτευσης στο παρόν. Ο Εντζ δεν επιδιώκει την επιστροφή σε παλιές εποχές, αλλά ζητά να θυμηθούμε τη θεμελιώδη αλήθεια ότι η παράδοση είναι σχέση. «Η παράδοση θα παραμείνει ζωντανή — όχι ως απλή διακόσμηση του παρελθόντος, αλλά ως πράξη αντίστασης απέναντι στη λήθη.»
Πηγή περιεχομένου: in.gr
